Główne problemy zoofizjoterapii według opinii fizjoterapeutów i lekarzy weterynarii

Wyniki

Z przeprowadzonych badań wynika, że spośród wszystkich badanych osób zdecydowana większość (86% lekarzy weterynarii i 70% fizjoterapeutów) w toku swojego kształcenia nie zetknęła się z zagadnieniami fizjoterapii zwierząt. Jednocześnie zgodnie orzekli, że po ukończeniu swoich kierunków studiów nie byli oni wystarczająco przygotowani do prowadzenia fizjoterapii zwierząt, ale widzą potrzebę wprowadzenia do programów nauczania na kierunku fizjoterapii i weterynarii, przedmiotów z zakresu podstaw zoofizjoterapii. Zdecydowana mniejszość badanych nie widziała takiej potrzeby (ryc. 2).

Zainteresowanie poszerzeniem swojej oferty usług o zoofizjoterapię zadeklarowało 56,7% fizjoterapeutów oraz 38,5% lekarzy weterynarii. Pozostali badani nie byli tym zainteresowani. Powody powyższej decyzji przedstawia tab. 1, przy czym warto odnotować fakt, że nikt z ankietowanych nie argumentował swojej decyzji przeświadczeniem o nieskuteczności fizjoterapii w leczeniu zwierząt.

Pomimo różnego zainteresowania zoofizjoterapią, wszyscy badani (100%) – zarówno fizjoterapeuci, jak i lekarze weterynarii – stwierdzili, że fizjoterapia zwierząt może stanowić uzupełnienie leczenia zachowawczego, operacyjnego i farmakologicznego, wchodząc tym samym w skład kompleksowego leczenia czworonożnego pacjenta. Natomiast ci, którzy już podjęli się prowadzenia fizjoterapii zwierząt, są bardzo zadowoleni z jej rezultatów. Większość określiła skuteczność zabiegów zoofizjoterapeutycznych wysoko – na 75% (ryc. 3), na podstawie bezpośredniej obserwacji efektów (zoofizjoterapeuci i lekarze weterynarii prowadzący fizjoterapię zwierząt) oraz na podstawie domniemanej skuteczności (lekarze weterynarii nieprowadzący fizjoterapii zwierząt), a także przypuszczeń na zasadzie analogii do efektów uzyskiwanych u ludzi (fizjoterapeuci niepracujący ze zwierzętami).