Wybrane aspekty wykonywania zawodu technika weterynarii – cz. II

Ustawa o zawodzie lekarza weterynarii i Izbach Lekarsko-Weterynaryjnych wymienia wśród czynności, które mogą wykonywać technicy weterynarii, podawanie leków przepisanych przez lekarza weterynarii lub dostępnych bez recepty. Podawać to –zgodnie z definicją ze Słownika języka polskiego – aplikować, dawać coś komuś, wręczać. Powyższa dyspozycja odnosi się więc w zamyśle ustawodawcy jedynie do czynności podawania produktu leczniczego weterynaryjnego (w domyśle – wcześniej wskazanego, zaordynowanego przez lekarza weterynarii). Zapis ten jednoznacznie wyklucza możliwość ordynowania produktów leczniczych przez technika weterynarii. Leczenie chorych zwierząt lub stosowanie profilaktyki należy do kompetencji zawodowych lekarza weterynarii, logiczne jest więc, że tylko lekarze weterynarii mają prawo wyboru produktu leczniczego weterynaryjnego, który będzie zastosowany u zwierzęcia.

Osoba wykonująca zawód technika weterynarii nie może zatem samodzielnie dokonywać wyboru produktu leczniczego, który będzie podany zwierzęciu (ma jedynie uprawnienia do samodzielnego podawania produktu leczniczego zwierzęciu). Zgodnie z art. 23 ust. 1 i 2 Ustawy Prawo farmaceutyczne (Dz. U. 2008 Nr 45, poz. 271 z późn. zm.) produkty lecznicze weterynaryjne dopuszczone do obrotu otrzymują jedną z następujących kategorii dostępności: wydawane bez przepisu lekarza weterynarii – OTC – i wydawane z przepisu lekarza weterynarii – Rp. Dodatkową kategoryzację produktów leczniczych weterynaryjnych wprowadza Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 4 czerwca 2008 roku w sprawie kategorii stosowania produktu leczniczego weterynaryjnego oraz kryteriów zaliczania produktu leczniczego weterynaryjnego do poszczególnych kategorii stosowania i dostępności.

Zgodnie z przedmiotowym rozporządzeniem produkty lecznicze weterynaryjne dzielimy na następujące kategorie dostępności: podawane wyłącznie przez lekarza weterynarii, do podawania pod nadzorem lekarza weterynarii oraz do podawania przez właściciela lub opiekuna zwierzęcia. Rozporządzenie nie precyzuje, o jaki nadzór chodzi – bezpośredni czy pośredni. Wykaz produktów leczniczych weterynaryjnych wydawanych bez przepisu lekarza zawiera Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 3 kwietnia 2008 roku w sprawie warunków, jakie powinny spełniać podmioty, które prowadzą obrót detaliczny produktami leczniczymi weterynaryjnymi wydawanymi bez przepisu lekarza, kryteriów klasyfikacji tych produktów oraz ich wykazu (Dz. U. 2008 Nr 63, poz. 396 z późn. zm.).

Według Przewodnika po zawodach, wydanego przez Departament Rynku Pracy, Ministerstwa Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej, podstawowe cele pracy technika weterynaryjnego (jako asystenta weterynaryjnego) to pomoc lekarzowi weterynarii w wykonywaniu zabiegów leczniczych i profilaktycznych oraz samodzielne wykonywanie zabiegów pielęgnacyjnych i leczniczych zleconych przez lekarza weterynarii. Do czynności zawodowych wykonywanych przez techników weterynarii w ramach czynności pomocniczych z zakresu usług weterynaryjnych należy zaliczyć: pobieranie materiału do badań laboratoryjnych (np. kału, moczu, krwi, treści żołądka), przeprowadzanie dezynfekcji i dezynsekcji, nadzorowanie nieszkodliwego usuwania zwłok zwierząt, udzielanie pierwszej pomocy w wypadkach krwotoków i zadławień u zwierząt.

Dalej w przewodniku czytamy – technik weterynarii najczęściej zajmuje się chorym zwierzęciem uprzednio zbadanym przez lekarza weterynarii, który wydał zalecenia co do dalszego leczenia. Technik weterynarii podaje choremu zwierzęciu zlecone leki zarówno w postaci doustnych preparatów, jak i zastrzyków domięśniowych, podskórnych lub dożylnych. W przypadku urazów (rany, złamania) zakłada lub zmienia opatrunki, w razie potrzeby stosuje znieczulenie miejscowe. Podczas wykonywania tych czynności posługuje się prostym sprzętem medycznym, jak: strzykawki, igły i nici chirurgiczne.

Technik weterynarii pomaga lekarzowi weterynarii w badaniu chorych zwierząt: mierzy temperaturę ciała, tętno, liczbę oddechów lub pobiera od pacjenta materiał do badań. Przygotowuje zwierzę i potrzebny sprzęt do zabiegów operacyjnych. Przygotowanie takie polega na sterylizacji narzędzi w specjalnym urządzeniu, ułożeniu i odpowiednim unieruchomieniu zwierzęcia, przygotowaniu operowanego miejsca (golenie sierści, odkażanie skóry). Następnie technik asystuje lekarzowi weterynarii podczas wykonywania przez niego operacji, podając narzędzia itp.