Elektrokardiografia dla techników weterynarii – zasady wykonywania zapisu

Budowa elektrokardiografu i jego stosowanie

Każdy elektrokardiograf ma cztery kable do tzw. odprowadzeń kończynowych oraz najczęściej trzy do tzw. odprowadzeń przedsercowych. Na końcach kabli znajdują się elektrody, dla odprowadzeń kończynowych oznaczone kolorami żółtym, zielonym, czerwonym i czarnym. Często można również spotkać dodatkowe oznaczenie literowe elektrod kończynowych: żółta (L), czerwona (R), zielona (F) oraz czarna (N).

Dla odprowadzeń przedsercowych elektrody oznaczone są natomiast symbolami: CV1, CV2 i CV3. Jak sugeruje nazwa, elektrody odprowadzeń kończynowych należy zamocować na kończynach pacjenta. Na kończynach piersiowych najlepszymi do tego miejscami są fałdy skóry w okolicy dołów pachowych albo w zgięciu łokciowym. Na kończynach miednicznych natomiast elektrody najwygodniej zamocować na skórze fałdu kolanowego lub na przedniej powierzchni stawu skokowego.

Skóra zwierząt w okolicy dołów pachowych i fałdów kolanowych jest stosunkowo mało owłosiona, co umożliwia zapewnienie dobrego połączenia elektrycznego i stabilnego zamocowania elektrody, bez strzyżenia sierści. Na lewej kończynie piersiowej mocujemy elektrodę oznaczoną kolorem żółtym, natomiast na prawej – kolorem czerwonym. Na kończynie miednicznej lewej mocuje się elektrodę w kolorze zielonym, czarna natomiast mocowana jest na prawej kończynie miednicznej.

Każdorazowo należy upewnić się, czy elektrody zostały odpowiednio zamocowane, ponieważ zamiana ich pomiędzy kończynami spowoduje wyraźne różnice w wyglądzie krzywej EKG, co może skutkować błędnym rozpoznaniem.

Elektrody przedsercowe mocuje się na klatce piersiowej. Pierwszą, CV1, w piątej przestrzeni międzyżebrowej po stronie prawej w okolicy mostka. Elektrodę CV2 mocuje się w szóstej przestrzeni międzyżebrowej (6 pmż.), na wysokości mostka po stronie lewej.

Ostatnią, CV3, w 6 pmż po stronie lewej, na wysokości połączenia kostno-chrzęstnego żebra. W przypadku gdy urządzenie ma tylko jedną elektrodę przedsercową, najlepiej zamocować ją w pozycji dla CV2. Po podłączeniu elektrod do pacjenta kolejnym krokiem jest wykonanie zapisu. Zależnie od możliwości technicznych może być to klasyczny zapis na taśmie milimetrowej lub cyfrowy zapis za pomocą odpowiedniego oprogramowania komputerowego. Taki zapis można następnie wydrukować lub też przesłać do konsultacji.

Badanie można wykonywać zarówno u pacjenta w pozycji stojącej, siedzącej, jak również leżącej. W literaturze preferuje się wykonywanie zapisu u zwierząt leżących na prawym boku, jakkolwiek najłatwiej wykonać go u zwierzęcia stojącego. Pozycja pacjenta nie wpływa w istotny sposób na wartość uzyskanego zapisu.