Elektrokardiografia dla techników weterynarii – zasady wykonywania zapisu

Podsumowanie

Na jakość wykonywanego zapisu mają wpływ różne czynniki zewnętrzne. Najczęściej spotykane są dyszenie u psów, mruczenie u kotów lub ogólne drżenia mięśniowe wywołane „trzęsieniem się” pacjenta. Wszystkie te czynniki powodują artefakty w zapisie w postaci drżenia bądź „wędrowania” linii zapisu, który staje się przez to niediagnostyczny.

Prawidłowy zapis EKG z odprowadzeń I, II, III oraz aVR, aVL, aVF przedstawiono na ryc. 5 i 6. Każde odstępstwo od równej linii tworzącej poszczególne załamki wymaga przeanalizowania potencjalnej ich przyczyny, a przede wszystkim weryfikacji przytwierdzenia elektrod i ich kontaktu ze skórą pacjenta.

Wykonując zapis EKG, należy uwzględniać podane powyżej informacje. Skóra pacjenta przed podłączeniem elektrod powinna zostać odpowiednio przygotowana, a elektrody przypięte w sposób zapewniający ich stabilność oraz dobre połączenie elektryczne. Zapis po wykonaniu powinien być podpisany danymi właściciela zwierzęcia oraz danymi pacjenta. Na zapisie powinny również znajdować się informacje o szybkości przesuwu papieru, na jakiej wykonano zapis, oraz jaką wysokość ma jeden miliwolt (mm/mV). Niedopuszczalne jest pozostawianie badań nieopisanych, jak również opisywanie i wydawanie pacjentowi fragmentów badań, z których nie można odczytać, jakich odprowadzeń dotyczy zapis.