Elektrokardiografia dla techników weterynarii – zasady wykonywania zapisu

Kwalifikacja do badania EKG i rodzaje elektrod

Do badania EKG kwalifikuje się przede wszystkim pacjentów z podejrzeniem choroby serca, a zwłaszcza tych, u których osłuchowo stwierdza się obecność zaburzeń rytmu pracy serca.

Kolejnymi wskazaniami są:

• duszność,
• sinica,
• wstrząs,
• zaburzenia elektrolitowe (głównie w zakresie wartości potasu i wapnia),
• choroby metaboliczne (niedoczynność tarczycy, niewydolność nerek).

Właściwie nie występują przeciwwskazania bezwzględne do wykonania badania, do względnych możemy zaliczyć choroby skóry uniemożliwiające zamocowanie elektrod. Kwalifikacja pacjenta opiera się głównie na przeprowadzonym wywiadzie i badaniu klinicznym.

Przed przystąpieniem do wykonania zapisu EKG należy odpowiednio przygotować zarówno pacjenta, jak i urządzenie. Prawidłowy, dobrej jakości zapis jest podstawą do jego właściwej interpretacji. Jak wspomniano powyżej, zapisu dokonuje się za pomocą mocowanych do skóry pacjenta elektrod. Najpowszechniej używane elektrody to zaciski krokodylkowe.

Zapewniają one najlepsze połączenie elektryczne, niestety ze względu na swój kształt i siłę zacisku mogą wywoływać dyskomfort i ból u pacjentów. Ma to szczególnie znaczenie u zwierząt niespokojnych, u których wykonanie zapisu przy użyciu takich elektrod może okazać się niemożliwe. Dostępne są również elektrody krokodylkowe bez ząbkowanego brzegu. Odznaczają się one mniejszą siłą zacisku i słabszym połączeniem elektrycznym, nie powodują natomiast bólu.

Poza wymienionymi można także stosować elektrody samoprzylepne, jednak ich użycie wymaga dokładnego wystrzyżenia sierści w miejscu podłączenia oraz dokładnego odtłuszczenia skóry. Ze względu na kłopotliwe ich mocowanie znajdują one małe zastosowanie u psów i kotów. Elektrody należy zamocować do skóry pacjenta, pamiętając o tym, żeby stworzyć jak najlepsze warunki dla połączenia elektrycznego.

U ludzi stosuje się żele, które ułatwiają przewodzenie impulsu między skórą pacjenta a elektrodą. W przypadku elektrod stosowanych u zwierząt, jak wspomniano wcześniej krokodylkowych, stosowanie żelu wymagałoby dokładnego czyszczenia elektrod po każdym użyciu. Wynika to z faktu, że pozostający pomiędzy „ząbkami” żel zasycha, tworząc w efekcie barierę dla dobrego przewodnictwa w kolejnych badaniach. U psów i kotów w zupełności wystarczające i najwygodniejsze jest zwilżanie skóry spirytusem, a następnie przypięcie elektrod.