Zaburzenia okresu poporodowego u suk. Diagnostyka różnicowa i metody leczenia

Leczenie ostrego zapalenia macicy

Bardzo istotne w leczeniu metritis jest podawanie antybiotyków o szerokim spektrum, takich jak: linkomycyna ze streptomycyną, penicyliny półsyntetyczne czy enrofloksacyna. W związku ze stosowaniem powyższych antybiotyków, jak i złym stanem ogólnym matki, świadczącym o intoksykacji organizmu, konieczne jest odstawienie szczeniąt.

W przypadku poporodowego metritis bardzo często występuje silne odwodnienie, dlatego leczenie powinno obejmować także płynoterapię. Po ustabilizowaniu stanu suki należy rozważyć wykonanie zabiegu chirurgicznego w celu usunięcia zalegających tkanek lub płodów. Wymaz z pochwy lub, w przypadku zabiegu, z macicy może posłużyć nam do wykonania posiewu mikrobiologicznego i antybiogramu w celu wyboru najskuteczniejszej metody leczenia (11).

Ze względu na wrażliwość ściany macicy na pęknięcia, możliwość podrażnienia ściany macicy skutkującego późniejszą bezpłodnością oraz generalne wątpliwe wyniki terapii nie zaleca się wlewek domacicznych lub dopochwowych z antybiotyków oraz środków odkażających (1).

Środki obkurczające macicę, takie jak oksytocyna lub prostaglandyna F2α, powinny być w przypadku metritis podawane z zachowaniem dużej ostrożności, ponieważ skurcz tego narządu może doprowadzić do pęknięcia ściany. Oksytocyna jest lekiem bardziej bezpiecznym. Ze względu na jej krótki okres półtrwania, ale pełna wrażliwość macicy na jej działanie obniża się krótko po porodzie. Zalecana dawka: oksytocyny: 2-10 jednostek na sukę co 3 godziny (13).

Prostaglandyna F2α, która jak dotąd nie została zarejestrowana do użytku dla psów, poza wzmaganiem skurczów macicy stymuluje fagocytozę przez leukocyty, co może okazać się bardzo korzystne w przypadku metritis. Zalecana dawka PGF2α wynosi 0,1-0,25 mg/kg m.c. podskórnie co 12 godzin przez 5 dni. Niemniej jednak użycie prostaglandyny i ryzyko z nim związane powinno być rozpatrywane indywidualnie.