Zaburzenia okresu poporodowego u suk. Diagnostyka różnicowa i metody leczenia

Zatrzymanie łożyska
(łac. retentio placentae)

Zatrzymanie łożyska jest schorzeniem rzadko występujących u suk, ponadto przypadłość ta nie ma takiego znaczenia klinicznego, jak u innych gatunków zwierząt (np. u bydła). Łożysko jest zazwyczaj wydalane razem z urodzeniem szczenięcia lub do 15 minut po jego urodzeniu. Bardzo pomocne jest, gdy właściciel lub osoba asystująca przy porodzie liczy wydalane łożyska, niemniej jednak należy pamiętać o tym, że jest to trudne między innymi dla tego, że wiele suk wykazuje chęć zjadania łożyska po porodzie (placentofagia). Zaburzenia wydalania łożyska występują najczęściej u psów ras miniaturowych. Charakterystyczny dla tego schorzenia jest zielonkawy wypływ z dróg rodnych utrzymujący się powyżej 18 godzin po porodzie.

Diagnostyka opiera się na badaniu ultrasonograficznym dróg rodnych, należy jednak mieć na uwadze, że wymaga to dużego doświadczenia badającego oraz aparatu ultrasonograficznego dobrej jakości (ryc. 1 i 2). W przypadku niektórych psów pomocne może okazać się omacywanie narządu rodnego. Niemniej jednak doświadczenia własne wskazują, że odróżnienie prawidłowej poporodowej macicy od macicy, w której znajdują się łożyska, jest bardzo trudne, a niekiedy niemożliwe. Niejednokrotnie można zauważyć wystający ze szpary sromowej fragment zatrzymanego łożyska. Można wtedy starać się bardzo delikatnie odprowadzić go poprzez nawijanie na pean.

Przydatne bywa także masowanie macicy poprzez powłoki brzuszne. Jeśli suka nie wykazuje objawów ogólnych, jedynym zalecanym leczeniem farmakologicznym jest podawanie niewielkiej dawki oksytocyny (0,5-5 j.m. na zwierzę co 3 godziny). Jednakże, jak już wcześniej wspomniano, pełna wrażliwość macicy na działanie oksytocyny obniża się krótko po porodzie (pełne działanie do 18 godzin po zakończeniu porodu). Doświadczenia własne wskazują, że przy zatrzymaniu 1-2 łożysk nie jest konieczna interwencja lekarza weterynarii. W razie wystąpienia objawów ogólnych, takich jak:

• gorączka,
• brak apetytu,
• apatia,
• cuchnący lub ropny wypływ z pochwy

Leczeniem z wyboru powinna być owariohisterektomia oraz zastosowanie antybiotyków o szerokim spektrum (3).