Czy są jakieś mity dotyczące prowadzenia ZLZ – z perspektywy marketingowej czy biznesowej w ogóle?

Och, tak! Już mity greckie miały bardzo ważną funkcję scalającą daną społeczność, dlatego i w branży weterynaryjnej mamy takie mity, oczywiście. Mają one właśnie funkcję łączenia w społeczność, a przekazywane z ust do ust czy na forach internetowych pełnią także funkcję tożsamościową, identyfikującą i walka z tymi mitami jest dla mnie niekiedy walką Don Kichota z wiatrakami, ale nie planuję tej swojej walki odpuszczać.

Czynię to naturalnie w atmosferze szacunku i spokojnej argumentacji, gdyż innej atmosfery nie znam i stosować nie planuję. Dlaczego? Bo branżowe mity pomagają określić, co jest ważne dla danej społeczności, jakie są jej wartości i jakie ma korzenie. A te obszary można jedynie modyfikować, usprawniać, uwspółcześniać. Dlatego tłumaczę i nie przestanę tłumaczyć i rozmawiać, argumentować zamiast tylko ekspercko z piedestału wskazywać co jest białe, a co czarne i czy coś „wypada” lub „należy”.

Mit weterynaryjny pierwszy dotyczy tego, że lekarz weterynarii prowadzący praktykę nie musi być przedsiębiorcą. Przedsiębiorcą być istotnie nie każdy lekarz weterynarii musi, bo może pracować w firmie farmaceutycznej, paszowej, inspekcji, laboratorium lub na etacie w praktyce, ale jeśli prowadzi praktykę, musi być i przedsiębiorcą, i musi być przedsiębiorczy. Z pełną świadomością używam trudnego czasownika musi, wiem, jaką taki nakaz zwykł budzić reakcję, ale w 2023 r. jest to słowo absolutnie zasadne. 

Świat dziś odznacza się przepływem ogromnej ilości informacji, szybkim tempem zmian, a także rosnącą rolą technologii. Przedsiębiorczość to także orientowanie się w zmieniającej i płynnej rzeczywistości.