Wtręty czerwonokrwinkowe. Patologia czy fizjologia?

Nakrapianie zasadochłonne

Drobne fioletowe kropki, widoczne czasami w krwinkach czerwonych u psów i kotów, są skupiskami kwasu rybonukleinowego. Zjawisko to określa się pojęciem „nakrapianie zasadochłonne” (z ang. basophilic stippling). Towarzyszy ono niektórym przypadkom szczególnie nasilonej niedokrwistości hemolitycznej i dotyczy komórek młodych, zawierających zwiększoną ilość RNA (ryc. 1, s. 96).

Nakarapianie zasadochłonne jest również cechą charakterystyczną rozmazów krwi pacjentów zatrutych ołowiem. W tych sytuacjach nie mamy do czynienia z niedokrwistością, a nakrapianie dotyczy krwinek dojrzałych, normocytów. We krwi może występować zwiększona liczba erytroblastów. Przyczyną zmian jest zahamowanie czynności 5-nukleotydazy, która jest odpowiedzialna za degradację RNA.

Pierścienie Cabota

Silna regeneracja układu czerwono­krwinkowego może być przyczyną uwidocznienia we krwi pierścieni Cabota. U psów i kotów jest to zjawisko niezwykle rzadkie. Pierścienie te są pozostałością wrzeciona podziałowego i powstają w następstwie nieprawidłowego przebiegu erytropoezy. Przybierają kształt pętelki lub ósemki.

Ciałka Heinza

W przebiegu uszkodzenia oksydacyjnego erytrocytów w rozmazach krwi mogą się pojawiać ciałka Heinza. Są one cząstkami zdenaturowanej hemoglobiny i białek zrębowych, które nadają erytrocytom wygląd pierścionka z oczkiem. Ich powstanie jest związane z utlenianiem grup sulfhydrylowych hemoglobiny, powstawaniem wiązań dwusiarczkowych i utratą trzeciorzędowej struktury. W standardowym barwieniu ciałka Heinza są słabo widoczne i często dopiero wnikliwa obserwacja poszczególnych krwinek pozwala stwierdzić występowanie nieprawidłowości (ryc. 7, s. 96). Dobre uwidocznienie ciałek Heinza uzyskuje się w barwieniach przyżyciowych, przy pomocy barwników powszechnie używanych do oceny retikulocytów. Zmienione krwinki czerwone łatwiej ulegają rozpadowi.

W praktyce klinicznej małych zwierząt szczególnie często z ciałkami Heinza można się spotk...