Rozmaz krwi jako źródło cennych informacji klinicznych

Układ czerwonokrwinkowy

Ocena mikroskopowa komórek układu czerwonokrwinkowego ma szczególnie zastosowanie w diagnostyce niedokrwistości. Na wydruku z analizatora na nieprawidłowości wskazują: liczba krwinek czerwonych (RBC), hemoglobina (Hb) i hematokryt (HCT, PCV). Wstępnych informacji o wyglądzie krwinek czerwonych dostarczają pozostałe wskaźniki czerwonokrwinkowe, takie jak:

MCV (średnia objętość krwinki czerwonej), MCHC (średnie stężenie hemoglobiny w krwince) oraz RDW (wskaźnik zmienności objętości krwinek czerwonych) (ryc. 1).

Nieprawidłowe wartości tych wskaźników zawsze powinny skłonić lekarza weterynarii do wykonania i oceny rozmazu krwi.

Podwyższone wartości MCV świadczą o obecności makrocytów, czyli krwinek czerwonych większych niż fizjologiczne. W rozmazie krwinki takie są najczęściej wielobarwliwe i zawierają pozostałości kwasu rybonukleinowego. Sytuacja taka ma miejsce w niedokrwistościach regeneratywnych.

Do podwyższenia MCV dochodzi też przy:

chorobach mieloproliferacyjnych, przy zakażeniu wirusem białaczki kociej, rodzinnej makrocytozie pudli miniaturowych i toy, dziedzicznej stomatocytozie alaskan malamutów i sznaucerów miniaturowych oraz zmianach powstałych wskutek zbyt długiego przechowywania krwi przed badaniem.

Obniżenie MCV świadczy o mikrocytozie i towarzyszy niedokrwistościom z niedoboru żelaza, chorobom wątroby (np. zespolenie wrotno-oboczne), stanom zapalnym i rodzinnej mikrocytozie psów rasy akita.

Drugim ważnym wskaźnikiem czerwonokrwinkowym, którego nieprawidłowy wynik powinien skłonić lekarza do wykonania rozmazu krwi jest MCHC, czyli średnie stężenie hemoglobiny w krwince czerwonej. Obniżone MCHC towarzyszy najczęściej niedokrwistościom przebiegającym z niedoborem żelaza i w ocenie mikroskopowej spodziewać się można krwinek niedobarwliwych. Podwyższone MCHC może świadczyć o hemolizie wewnątrznaczyniowej, lipemii lub niedokrwistości z ciałkami Heinza.

Ostatni wskaźnik czerwonokrwinkowy, na który chc...