Praktyka weterynaryjna w orzecznictwie sądowym

Postępowanie dyscyplinarne – koszty obrony

W jednym ze swoich orzeczeń z 2020 r. Sąd Najwyższy rozpatrywał zagadnienie aspektów kosztów obrony poniesionych przez lekarza weterynarii na skutek toczącego się przeciw niemu postępowania dyscyplinarnego (5). I tak Sąd Najwyższy stwierdził, że w wypadku, gdy orzeczenie uniewinniające lekarza weterynarii odpowiadającego w postępowaniu dyscyplinarnym zapada w postępowaniu kasacyjnym, podmiotem, od którego należy zasądzić zwrot wydatków poniesionych przez obwinionego z tytułu ustanowienia obrońcy, jest Krajowa Izba Lekarsko-Weterynaryjna – gdy chodzi o obronę w postępowaniu przed Sądem Najwyższym i przed Krajowym Sądem Lekarsko-Weterynaryjnym oraz izba lekarsko-weterynaryjna, w której sąd orzekał w I instancji w tej sprawie. Dlatego należy uwzględnić, że można ubiegać się o zwrot kosztów poniesionych na obronę w przypadku, gdy w wyniku postępowania dyscyplinarnego zostało się uniewinnionym od zarzucanych jako lekarzowi weterynarii czynów.

Nawiązując do powyższego, należy zauważyć, że zgodnie z art. 19 pkt 1 Ustawy z dnia 21 grudnia 1990 r. o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych lekarze weterynarii jako członkowie samorządu są obowiązani do przestrzegania zasad etyki i deontologii weterynaryjnej oraz innych przepisów związanych z wykonywaniem zawodu lekarza weterynarii, a także uchwał władz i organów samorządu lekarzy weterynarii. Wykonywanie zawodu lekarza weterynarii w ten sposób jest realizowane bowiem w sposób prawidłowy i unika on odpowiedzialności zawodowej.

Zgodnie z art. 45 członkowie samorządu zawodowego lekarzy weterynarii podlegają odpowiedzialności zawodowej przed sądami lekarsko-weterynaryjnymi za postępowanie sprzeczne z zasadami etyki i deontologii weterynaryjnej oraz za naruszenie przepisów o wykonywaniu zawodu lekarza weterynarii. Ponadto należy mieć na uwadze, że stosownie do zapisów art. 45 wspomnianej ustawy „za obwinionego uważa się lekarza weterynarii, wobec którego w toku postępowania wyjaśniającego właściwy rzecznik odpowiedzialności zawodowej wydał postanowienie o przedstawieniu zarzutów lub przeciwko któremu skierował do sądu lekarsko-weterynaryjnego wniosek o ukaranie”.

Płatność składek członkowskich przez lekarzy weterynarii

Na tle tematyki płatności składek członkowskich przez lekarzy weterynarii, odnośnie którego istnienia jeden z lekarzy weterynarii miał wątpliwości, WSA w Lublinie wskazał na art. 17 ust. 1 konstytucji RP, a także na to, że zawód lekarza weterynarii jest zawodem zaufania publicznego. WSA zaznaczył w swoim orzeczeniu, że zagadnienia prawne dotyczące samorządu zawodowego, o którym mowa w art. 17 ust. 1 konstytucji, były wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Konstytucyjnego, najczęściej w odniesieniu do samorządu osób wykonujących zawody prawnicze, ale także do samorządu lekarzy i lekarzy dentystów oraz samorządu lekarzy weterynarii (6).

Jednak w żadnym z nich Trybunał nie zakwestionował dopuszczalności tworzenia przez ustawodawcę samorządów zawodowych, do których przynależność jest obowiązkowa, oraz wykonywania przez te samorządy określonych funkcji publicznych, związanych z wykonywaniem nadzoru nad należytym wykonywaniem zawodów lekarskich. Należy zauważyć, że z wykonywaniem przez samorząd zawodowy lekarzy weterynarii w określonym zakresie władztwa publicznego wiąże się sposób finansowania tego samorządu ze składek członkowskich, co do których istnieje obowiązek ich uiszczania. Nawiązując do powyższego, lekarze weterynarii jako członkowie samorządu zawodowego są zobowiązani do uiszczania składki członkowskiej na rzecz tego samorządu na podstawie art. 19 pkt 2 Ustawy z dnia 21 grudnia 1990 r. o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-weterynaryjnych.

Ważne

Lekarz weterynarii to „osoba posiadająca wiedzę i kwalifikacje do dokonania oceny stanu zdrowia zwierzęcia, a więc jego diagnoza to dowód wiarygodny i miarodajny” (4).