Najczęstsze powikłania po sterylizacji

Powikłania związane z usunięciem gonad

Otyłość

Powszechnie uważa się, że suki i psy pozbawione gonad mają większą tendencję do nadwagi i otyłości niż niesterylizowane osobniki, co jest spowodowane spadkiem metabolizmu po zabiegu (5, 10). Autorzy szacują występowanie otyłości u aż 50% psów po gonadektomii (22). Najnowsze badania dotyczące otyłości występującej po zabiegu przeprowadzone na szczurach sugerują, że widoczna jest zasadnicza dysproporcja mas ciała samców i samic. Zaobserwowano u samców istotny spadek masy ciała, w przeciwieństwie do samic (16). Do predysponowanych do gromadzenia się nadmiernej ilości tkanki tłuszczowej należą psy ras: labrador retriever, coker spaniel, owczarek szkocki długowłosy, jamnik, cairn terrier, West Highland white terrier oraz terrier szkocki (15).

Pokastracyjne nietrzymanie moczu

Szacuje się, że u 1-30% suk poddanych owariohisterektomii występuje pokastracyjne nietrzymanie moczu. Choroba może się rozwinąć zarówno od razu po zabiegu, jak i nawet po upływie 10 lat (4, 15). Badania przeprowadzone na grupie 206 suk wykazały, że średni czas, po którym wystąpiły objawy nietrzymania moczu, wynosił 7 lat po przeprowadzonym zabiegu i powikłanie to dotyczyło 9,7% suk. Najczęściej tego typu problemy obserwowane są u suk ras dużych i olbrzymich. Szacuje się, że częstotliwość występowania nietrzymania moczu po kastracji pediatrycznej wynosi 12,5%, a z kolei podczas przeprowadzania sterylizacji w późniejszym wieku jest to 30,9% (3). Jak dotąd nie udało się określić przyczyn tego stanu, dawniej uważano, że jest on spowodowany przez względny niedobór estrogenów, które powodują osłabienie kurczliwości zwieracza cewki moczowej.

Argumentem potwierdzającym tę tezę są pozytywne efekty leczenia przy użyciu estrogenów (14, 15), jednakże szacuje się, że pozytywne wyniki terapii estrogenowej występują u 61-65% suk. Ze względu na efekty uboczne, które mogą być związane z podawaniem egzogennych estrogenów, tego typu terapia nie jest zalecana (4). Do innych, często wymienianych przez autorów przyczyn tego schorzenia zaliczane są: ziarniniaki kikuta macicy, zrosty wytwarzające się między kikutem macicy a pęcherzem moczowym oraz przetoki pochwowo-moczowodowe (3). Autorzy sugerują również, że pokastracyjne nietrzymanie moczu może być spowodowane nabytym osłabieniem zwieracza cewki moczowej po zabiegu sterylizacji (4). Powszechnie leczenie zaczyna się od wprowadzenia alfa-adrenergicznych agonistów, co tłumaczone jest faktem, że układ współczulny odpowiada w 50% za napięcie cewki moczowej. Dodatkowo w literaturze opisywane jest leczenie przy użyciu analogów GnRH, które daje pozytywne efekty u 50% suk (4).