Diagnostyka rentgenowska stawu kolanowego psów

Staw kolanowy jest stawem złożonym, w skład którego wchodzą: koniec dalszy kości udowej, koniec bliższy k. piszczelowej oraz rzepka. Koniec dalszy kości udowej wykształcony jest w postaci kłykci, przyśrodkowego i bocznego. Koniec bliższy k. piszczelowej posiada również dwa kłykcie, boczny i przyśrodkowy, pomiędzy którymi znajduje się wyniosłość międzykłykciowa. Powierzchnie stawowe kłykci k. udowej są wypukłe, natomiast kłykci k. piszczelowej – płaskie, co skutkuje ich wzajemnym niedopasowaniem. Ta niezgodność jest niwelowana przez obecne wewnątrz stawu dwie łąkotki, boczną i przyśrodkową, które mają kształt zbliżony do półksiężyców, wklęsłych od strony kłykci k. udowej. Kłykcie kości udowej, piszczelowej oraz łąkotki tworzą staw udowo-piszczelowy.

Stabilność tego stawu zapewniana jest przez dwa więzadła krzyżowe, doczaszkowe i doogonowe. Więzadło krzyżowe doczaszkowe rozpoczyna się na wewnętrznej powierzchni kłykcia bocznego k. udowej, przebiega nieco skośnie w kierunku doczaszkowo-przyśrodkowym, kończąc się w polu międzykłykciowym przednim k. piszczelowej. Więzadło krzyżowe doogonowe rozpoczyna się natomiast na wewnętrznej powierzchni kłykcia przyśrodkowego k. udowej, przebiega nieco skośnie w kierunku doogonowo-dobocznym, kończąc się w polu międzykłykciowym tylnym k. piszczelowej. Więzadła te położone są wewnątrzstawowo oraz ulegają niewielkiemu skrzyżowaniu. Są głównym elementem stabilizującym staw w płaszczyźnie strzałkowej.

Urazy więzadła krzyżowego doczaszkowego to praktycznie główna przyczyna dysfunkcji stawu kolanowego psów oraz rozwijającej się na jego tle choroby zapalno-zwyrodnieniowej stawu, tj. osteoartrozy. Uszkodzeniom więzadła krzyżowego doczaszkowego często towarzyszą również uszkodzenia łąkotek, głównie przyśrodkowej, oraz uszkodzenia przyczepu ścięgna mięśnia prostownika długiego palca. Anatomia radiograficzna stawu kolanowego została przedstawiona na ryc. 1 (1, 3, 5, 6, 7, 9).