Muszyca skórna – podejście praktyczne

Powszechnie przyjęta definicja muszycy jest to rozwój larw muchówek (łac. Diptera) w żywej bądź martwej tkance żywiciela. Muszyca skórna, w przypadku której larwy żerują w skórze oraz tkance podskórnej, występuje najczęściej. Dominuje postać czyracza, w przypadku której muchówki rozwijają się w tkance podskórnej, co prowadzi do obecności głębokich okrągłych owrzodzeń, z których wypełzają kolejne pokolenia larw. Ze względu na anatomiczne umiejscowienie larw wyróżnia się także muszycę oczną, uszną, żołądkowo-jelitową, ustną i moczowo-płciową.

Skład gatunkowy pasożytujących muchówek jest bardzo bogaty i znacznie różni się w zależności od lokalizacji geograficznej. W zależności od gatunku muchówki larwa może być pasożytem przypadkowym, względnym bądź bezwzględnym.

Muszyca skórna może wystąpić u wszystkich zwierząt udomowionych i wolno żyjących. Zdarza się częściej u zwierząt przetrzymywanych na wolnym wybiegu, w kojcach, zagrodach, a także schroniskach i dużych hodowlach. Wśród zwierząt towarzyszących często stwierdzana jest u psów, wychodzących kotów i królików. Obecność dorosłych form muchówek przypada na ciepłe miesiące, a apogeum na miesiące letnie. Rozwój larw przyspiesza wraz ze wzrostem temperatury, więc muszyca jest chorobą sezonową.

Rozpoznanie

Rozpoznanie nie stanowi problemu. Obraz kliniczny jest bardzo charakterystyczny. Badanie kliniczne powłok skórnych zwierzęcia ujawnia obecność okrągłych owrzodzeń. Na skórze, w sierści oraz w ranie widoczne są liczne ruchliwe, pełzające larwy. Niejednokrotnie badanie ujawnia liczne ubytki skóry ze znaczną głębokością owrzodzeń. Wygolenie sierści ułatwia kliniczną ocenę rozległości zmian. W początkowym stadium ubytki skórne mogą być niewielkie, a larwy trudno dostrzegalne w głębi rany. Chorobie często towarzyszy silny gnilny zapach. Typowe są objawy ogólne, takie jak: gorączka, anoreksja, apatia i osłabienie.

Należy zaznaczyć, że muszyca bardzo rzadko jest chorobą pierwotną. Wikła ona zaburzenia derma...