Czego nauczyła nas epidemia PED w Ameryce?

Drogi transmisji drobnoustrojów

Przez wiele lat uważano, że najważniejszą drogą transmisji drobnoustrojów świń jest kontakt bezpośredni, a więc głównym czynnikiem ryzyka było wprowadzanie zwierząt zakażonych w sposób subkliniczny. Mimo rozwoju technik diagnostycznych umożliwiających wykrywanie nosicieli patogenów oraz wzrostu świadomości znaczenia bioasekuracji niektóre z ostatnich epidemii uległy bardzo szybkiemu rozprzestrzenieniu, w dużym stopniu na skutek transmisji pośredniej, przez człowieka, przedmioty, środki transportu, nasienie czy aerozol, zanieczyszczone drobnoustrojami. Przykładami drobnoustrojów, które szczególnie łatwo ulegają rozprzestrzenieniu tą drogą, mogą być: Mycoplasma hyopneumoniae, PRRSV czy, jak ostatnio się okazało, PEDV. Obecnie mamy bardzo czułe narzędzia diagnostyczne umożliwiające wykrywanie drobnoustrojów w różnym środowisku, obecnych w ilościach mniejszych niż wymagane do infekcji zwierzęcia. Dominujący czy najbardziej istotny rodzaj transmisji zakażenia można wywnioskować na podstawie historii choroby na danym terenie. Jeśli na obszarze o dużym zagęszczeniu ferm świń, w tym zakażonych określonym drobnoustrojem, negatywny status fermy może być utrzymany przez wiele lat, oznacza to, że w rozprzestrzenianiu się zakażeń najważniejszy jest bezpośredni rodzaj transmisji. W takiej sytuacji podstawowe zasady bioasekuracji wystarczają do ochrony ferm wrażliwych oraz istnieją bardzo dobre perspektywy zwalczania czy eliminacji choroby. Dr. Desrosiers dał przykład zakażeń Pasteurella multocida i Brachyspira hyodysenteriae, które powszechne były w kanadyjskiej prowincji Quebec w latach 70. i 80. XX w., a obecnie są bardzo rzadko spotykane. Z drugiej strony – większość nowo zakładanych ferm na tym obszarze uległo zakażeniu Mycoplasma hyopneumoniae i PRRSV wkrótce po zasiedleniu. Podobne obserwacje poczyniono w fermach należących do duńskiego systemu SPF, gdzie, mimo stosunkowo wysokiego poziomu bioasekuracji w latach 2004-2009, corocznie ...