Bezmleczność poporodowa u loch

Interakcje hormonalne wpływające na laktogenezę

Wraz z przedostaniem się toksyn do krwiobiegu dochodzi do zmniejszonego uwalniania prolaktyny, odpowiedzialnej za inicjację laktacji (rozwój komórek nabłonkowych gruczołu sutkowego oraz tworzenie szczelnych połączeń między laktocytami). Zmniejszona jest również produkcja relaksyny, mającej istotny wpływ na przebieg akcji porodowej. Dowiedziono, że lochy produkujące mniej siary charakteryzowały się podwyższonym stężeniem progesteronu na dzień przed porodem oraz niższym stężeniem prolaktyny na 1-2 dni po oproszeniu, a synteza laktozy przez niewykształcone komórki gruczołu mlekowego była obniżona. W takich warunkach nasila się produkcja glikokortykoidów (kortyzol). Supresyjne działanie kortyzolu na oś podwzgórzowo-przysadkową powoduje zmniejszenie produkcji i uwalniania niezbędnych w przebiegu laktacji hormonów – prolaktyny oraz oksytocyny (13, 15).

Wiele czynników ryzyka wystąpienia bezmleczności poporodowej jest bezpośrednio i pośrednio związanych ze stresem. W okresie okołoporodowym bardziej niespokojne i pobudzone są zwłaszcza pierwiastki oraz lochy proszące się drugi raz. Indukowany stresem zwiększony wyrzut adrenaliny upośledza pracę mięśni gładkich macicy, wpływa to na wydłużenie akcji porodowej oraz sprzyja zaparciom (13, 16).

Ważnym czynnikiem stresującym dla loch może być ich przeprowadzenie do kojców porodowych (ograniczenie możliwości swobodnego poruszania się i ekspresji naturalnego zachowania). W oddziałach porodowych często trudno jest zapewnić lochom komfort termiczny. Gdy temperatura powietrza wzrasta powyżej 20°C, lochy tracą apetyt, przy 30°C pobranie paszy może spaść nawet o 40% (15). Konsekwencją tego stanu rzeczy jest obniżenie produkcji mleka i tzw. „zamknięte koło”: słabiej zaopatrzone prosięta skracają czas masażu wymienia (przed ssaniem i po ssaniu), nie dostarczają odpowiedniej stymulacji maciorze, pogłębiając tym dalszy spadek wydajności mlecznej. Zbyt wysoka temperatura i wilgot...