Bezmleczność poporodowa u loch

Ilość i jakość produkowanych przez lochę siary i mleka stanowią wypadkową wielu czynników, z których do najważniejszych zaliczamy ogólny stan zdrowia, a w szczególności zdrowotność gruczołu mlekowego. Coraz też częściej podnoszony jest problem śmiertelności okołoporodowej prosiąt spowodowanej ich niedożywieniem, będącym skutkiem hipo- bądź agalakcji (3, 25).

Syndrom bezmleczności jest trudny do scharakteryzowania ze względu na mnogość predysponujących do niego czynników. Złożona etiologia sprawia, że przy diagnostyce należy wziąć pod uwagę infekcje samego gruczołu mlekowego, jak i stany zapalne dróg oddechowych, pęcherza moczowego i nerek oraz choroby metaboliczne. Istotny wpływ może mieć przebieg samej akcji porodowej, zwłaszcza gdy stosowana jest farmakologiczna indukcja oproszeń. Oprócz predyspozycji osobniczych (wiek, dojrzałość rozpłodowa) należy też zwracać uwagę na błędy w utrzymaniu loch prośnych (w tym: niedoborowe żywienie, warunki zoohigieniczne, jak i wszelkie manipulacje zwierzętami) (5, 11, 13, 15). Bezmleczność poporodowa loch bywa potocznie najczęściej określana jako: zespół MMA (który raczej należy uznać za jej podtyp o najcięższym przebiegu), gorączka poporodowa, gorączka mleczna, bezmleczność toksemiczna bądź coliform mastitis (CM) (6, 19).

Objawy kliniczne

Diagnoza oparta jest głównie na obserwacji występujących u loch symptomów klinicznych oraz pogarszającej się kondycji miotu. Locha staje się niespokojna, pokłada się na mostku, nie chce eksponować gruczołów sutkowych prosiętom. Kolejnych informacji dostarczają palpacja całego gruczołu (wymię twarde, czasami wyczuwalna stwardniała linia na obu bocznych jego końcach) i obserwacja okolicy sromu (czasami biała lub żółtawa wydzielina) (16). Głodne prosięta początkowo zachowują się niespokojnie, kwiczą, piją więcej wody i – jeśli mogą – mocz, z czasem słabną i padają (23).

Umownie przyjmuje się podział na postać ostrą, podostrą i bezobjawową. Postać ostra charakteryzuje się znacznym...