Ster na ASF i trzodę chlewną! ‒ rozmowa z prof. dr hab. Grzegorzem Woźniakowskim

Proszę opowiedzieć nam coś więcej o swoich planach na przyszłość.

W najbliższym czasie planuję zaangażowanie przynajmniej jednego, dwóch doktorantów w moje projekty badawcze. Mam również bardzo dobre kontakty międzynarodowe i razem z renomowanymi ośrodkami w Europie aktywnie aplikujemy o możliwość finansowania projektów badawczych z zakresu zwalczania chorób wirusowych zwierząt. Nie chciałbym na tym etapie zdradzać wszystkich szczegółów. Planuję również złożenie projektu w ramach programu ERC (European Research Council), ale to pewnie bardziej oddalona przyszłość.

Jak wygląda specjalizacja dotycząca trzody chlewnej w porównaniu do innych dziedzin w medycynie weterynaryjnej? Jak zachęciłby Pan studentów do podjęcia się tej specjalności?

Rozmawiając ze studentami kierunku weterynarii podczas zajęć dydaktycznych, wielokrotnie próbowałem zorientować się, jakie są ich przyszłe plany zawodowe. W Polsce nadal znakomita większość absolwentów weterynarii jest raczej zainteresowana leczeniem małych zwierząt niż opieką nad stadami trzody chlewnej i bydła. Wydaje mi się również, że z powodu ASF zainteresowanie lekarzy weterynarii trzodą chlewną może niestety maleć, gdyż tematyka ta w wielu przypadkach może odstraszać potencjalnych przyszłych lekarzy hyopatologów. Z drugiej strony tematyka ta jest niezwykle fascynująca z punktu widzenia podobieństw w funkcjonowaniu układów ustrojowych człowieka i świni oraz mechanizmów patogenezy niektórych chorób zakaźnych. Czasami może być to korzystne również z punktu widzenia profilaktyki i opracowania nowych szczepionek, np. przeciwko koronawirusom, które obecnie stanowią główny przedmiot zainteresowania wirusologii i medycyny człowieka, ale odgrywają również istotny element wpływający na opłacalność produkcji w hodowli trzody chlewnej na świecie.

Jaki jest Pana największy dotychczasowy zawodowy sukces?

Jestem przede wszystkim człowiekiem czynu i zawsze mam problemy z „chwaleniem się” moimi osiągnięciami, bo zawsze mam apetyt na więcej. Myślę, że jestem zadowolony ze spełnienia moich planów naukowych, o których marzyłem jeszcze 10 lat temu. Udało mi się uzyskać tytuł profesora nauk rolniczych w dyscyplinie weterynaria. Ponadto do sukcesów z pewnością muszę zaliczyć uzyskanie projektów finansowanych z Narodowego Centrum Nauki w 2016 i 2020 roku. Jest to dla mnie ogromny sukces z racji dużej konkurencji pomiędzy obszarem nauk medycznych i weterynaryjnych.

Przewagę w tym starciu zyskują zazwyczaj zagadnienia związane z medycyną człowieka. Niezwykle dobrze wspominam współpracę międzynarodową w projektach finansowanych przez 7. Program Ramowy UE czy też program Horyzont 2020. Współpraca w konsorcjach międzynarodowych w ramach projektów EPIZONE, SWINOSTICS czy COST ASF bardzo wiele wniosła do mojego doświadczenia zawodowego. Podobnie niezwykle cenna dla mojego rozwoju osobistego i zawodowego była i jest współpraca z Europejskim Urzędem ds. Żywności (EFSA) w Parmie.

Gdyby nie weterynaria, to co robiłby Pan w życiu?

W związku z moimi zainteresowaniami naukami przyrodniczymi, rozważałem różne scenariusze mojej dalszej nauki na poziomie akademickim i również późniejszej kariery zawodowej. Pod uwagę brałem również nauki farmaceutyczne i medyczne, lecz finalnie muszę stwierdzić, że wykonywana przeze mnie działalność naukowa daje bardzo dużo satysfakcji. Praca ze studentami jest także dla mnie bardzo dużą przyjemnością. Wydaje mi się, że potrafię „zaszczepiać” w studentach naukową dociekliwość. Bardzo cenię doświadczenie bycia promotorem rozpraw doktorskich zdolnych młodych ludzi i możliwość obserwowania rozwoju ich kompetencji badawczych. Dotychczas udało mi się wypromować trzech doktorów nauk weterynaryjnych i wierzę, że to dopiero początek mojego wsparcia młodych naukowców.

Rozmawiała: Karolina Osys