Resuscytacja źrebięcia

Selekcja

Nie wszystkie źrebięta kwalifikują się do reanimacji. Nie powinno się podejmować prób ratowania życia źrebiąt z wadami wrodzonymi widocznymi zaraz po porodzie i jednoznacznie rozpoznanymi. Sytuacje takie, które nie należą do rzadkich, dotyczą zwierząt z wadami wrodzonymi (ciężka wrodzona sztywność stawów, wodogłowie) oraz po ciężkim, skomplikowanym porodzie lub z zamartwicą rozwiniętą już podczas porodu.

Mimo że często istnieje techniczna możliwość przywrócenia spontanicznego oddychania, to w przypadku ciężko chorych źrebiąt długoterminowe efekty takich zabiegów są niepomyślne. U wielu z takich noworodków oddech zatrzymuje się po krótkim czasie i coraz ciężej wykonać u nich skuteczną reanimację. Zawsze należy brać pod uwagę dobrostan zwierząt i względy ekonomiczne resuscytacji. Powinny one wpływać na wysiłki podejmowane w celu przywrócenia zwierzęcia do życia. W przeciwieństwie do ciężko chorych źrebiąt, rokowanie co do skutków reanimacji relatywnie zdrowych zwierząt po zapaści jest stosunkowo pomyślne.

Pierwsze 20 sekund

Pierwszą rzeczą, którą należy zrobić, jest podjęcie decyzji, czy CPCR jest wskazane w przypadku danego źrebięcia (zob. wyżej). Następnie w krótkim czasie należy przygotować źrebię do CPCR. Trzeba je położyć w pozycji bocznej na twardej i płaskiej powierzchni. Jeśli po jednej ze stron któreś z żeber jest złamane, zwierzę należy ułożyć na drugim boku (tak, by złamane żebro znalazło się „na górze”). Jeśli żebra są połamane po obu stronach, należy położyć źrebię na tym boku, po którym połamane są żebra znajdujące się bliżej głowy (3., 4., lub 5.). Głowę należy wyciągnąć tak, aby nos znajdował się na przedłużeniu linii tchawicy.

Noworodkom należy także oczyścić nozdrza i jamę ustną z resztek błon płodowych. Jednocześnie powinno się energicznie wycierać źrebię ręcznikiem do sucha, ponieważ taki masaż stymuluje do samodzielnego oddychania. W przypadku źrebiąt z zaleganiem smółki trzeba poświęcić te pierwsze 20 s na odessanie ...