Kliniczna odsłona zapaleń jelit u koni

Salmonella enterica podgatunek enterica serowar Typhimurium jest najczęstszym patogenem diagnozowanym w przypadku biegunki u dorosłych koni (2). Tak jak w przypadku Clostridium, tak i tutaj czynnikami predysponującymi do wystąpienia choroby są stres oraz antybiotykoterapia. Konie mogą zakazić się bakterią ze środowiska, wody, jedzenia lub przez kontakt bezpośredni. Część koni może być nosicielami i aktywnie siać drobnoustroje do środowiska. W Stanach Zjednoczonych szacuje się, że 2-13% całej populacji koni jest nosicielami Salmonelli. U nosicieli może dojść do rozwoju choroby w przypadku zadziałania czynnika wyzwalającego. Salmonella objawia się w postaci: nadostrej bakteriemii noworodków, ostrej, przewlekłej i wspomnianego powyżej subklinicznego nosicielstwa (9). Postać ostra i przewlekła dotyczy starszych źrebiąt i osobników dorosłych i charakteryzuje się przede wszystkim objawami jelitowymi. U źrebiąt z bakteriemią może wystąpić późniejsza postać z lokalizacją w nasadach kostnych i stawach. W takich przypadkach może wystąpić kulawizna i brak innych klinicznych objawów sepsy. Postać ostra objawia się gorączką i wodnistą biegunką trwającą 1-2 tygodnie, mogą dołączać się objawy kolkowe. Zapalenie jelit ma charakter rozlanego, ciężkiego włóknikowo-krwotocznego do martwiczego zapalenia jelita ślepego i okrężnicy, jednakże jelita cienkie mogą również być objęte zmianami zapalnymi. Tak samo jak w przypadku Clostridium, mogą tworzyć się błony rzekome. W postaci przewlekłej występuje zwykle tylko rozluźniony kał, utrzymujący się przez miesiące, oraz postępujące chudnięcie. W jelitach można wyróżnić rozlane lub wieloogniskowe, włóknikowe lub wrzodziejące zmiany, głównie w jelicie ślepym i okrężnicy, wraz z obrzękiem podśluzówki (2). Diagnostyka Salmonelli nie należy do łatwych. Bakteria ta jest u nosicieli wydalana sporadycznie. Czułość diagnostyczna posiewów kału wzrasta w przypadku sekwencyjnego pobierania próbek, stąd wskazane jest pobranie 3-5 próbek kału oraz co...