Jak osiągać efektywność terapii lekami podawanymi w wodzie do picia?

Główne parametry

Parametrami, na które należy zwrócić szczególną uwagę, są:

Ogólna liczba bakterii i liczba bakterii z grupy coli

Wysoka koncentracja bakterii (szczególnie z grupy coli) w wodzie może być przyczyną chorób (zaburzeń żołądkowo-jelitowych) w stadzie. Zwiększa się również ryzyko powstawania biofilmu, śluzowatego nalotu podobnego do płytki nazębnej wytwarzanego przez mikroorganizmy na wewnętrznej ścianie rur w systemie pojenia.

Twardość wody

Definiowana jako suma jonów wapnia i magnezu, a wyrażona najczęściej w stopniach niemieckich (°D). Twarda woda w systemie pojenia wiąże się z wieloma zagrożeniami. Powoduje powstawanie kamienia (osadu wapnia) na powierzchni wewnętrznej rur, który przyczynia się do obniżenia szybkości przepływu wody, a w konsekwencji prowadzi do obniżenia spożycia wody przez zwierzęta. Szorstka powierzchnia osadu wapnia sprzyja osadzaniu się bakterii i powstawaniu biofilmu. Poza tym bardzo twarda woda (> 25°D) charakteryzuje się zmienionym, zniechęcającym do picia smakiem. Zawartość wapnia i magnezu ma również bezpośredni wpływ na skuteczność leczenia, ponieważ wapń i magnez mają zdolność wiązania niektórych leków (np. tetracyklin).

pH

Woda do picia dla zwierząt hodowlanych powinna mieć pH od 5 do 8,5. Woda o pH niemieszczącym się w tym przedziale jest zdecydowanie mniej chętnie spożywana przez zwierzęta ze względu na nieprawidłowy smak. Warto również pamiętać, że każdy lek przeciwbakteryjny wymaga odpowiedniego dla siebie zakresu pH, aby osiągnąć prawidłową rozpuszczalność i stabilność.

Żelazo

Żelazo jest szeroko rozpowszechnionym składnikiem naturalnie występującym w wodzie, aczkolwiek jego stężenie różni się w zależności od regionu geograficznego i głębokości, na której znajduje się źródło wody. Wysokie stężenie żelaza w wodzie jest dość powszechne i wiąże się z wieloma potencjalnymi problemami:

stężenie żelaza powyżej 2,5 mg/l może powodować zatykanie się smoczków w liniach pojenia;

stężen...