Co robić w przypadku licznych miotów prosiąt?

Technologiczny podział na grupy jest w znacznym stopniu utrudniony przy małej obsadzie loch. Również lochy rodzą prosięta w różnym czasie.

Przy braku przeprowadzenia zabiegu meblowania u prosiąt wzrasta diametralnie walka o pokarm. Silniejsze maluchy skutecznie odpychają od wymienia te słabsze. Powoduje to znaczne zróżnicowanie wagowe. Słabsze prosięta mogą nawet padać wskutek niedożywienia oraz osłabionej odporności.

Kiedy nie można zastosować zabiegu standaryzacji, hodowca powinien odsadzić na okres 1-2 godzin silniejsze prosięta od wymienia. Wtedy słabsze osobniki będą mogły na spokojnie pobrać tyle siary, ile im potrzeba. Czynność tę powinno się powtórzyć kilka razy w ciągu dnia. Takie działanie może wpłynąć pozytywnie na wyrównanie miotu. Jako standard w gospodarstwach powinna zostać przyjęta metoda synchronizacji rui, co później spowoduje wyproszenia w tym samym czasie. Takie podejście w znaczący sposób wpłynie pozytywnie na meblowanie miotów i uzyskanie wyrównanej masy prosiąt.

Wyproszenie większej grupy loch w jednym czasie pozwala na przenoszenie prosiąt między miotami. Do loch o mniej licznych miotach, np. 8-10 sztuk, można przesadzić prosięta z miotów, których liczebność przewyższa liczbę aktywnych sutków u matki (najczęściej 14). Zwiększa to szansę przeżycia słabszych prosiąt z tych bardzo licznych miotów. Istotne jest, aby liczba prosiąt nie przewyższała liczby aktywnych sutków, gdyż wtedy wszystkie mają jednakowy dostęp do listwy mlecznej matki. Ważne również jest, aby u pierwiastek była pełna obsada, gdyż wtedy rozdojone zostaną wszystkie sutki. Z licznych miotów odbierane są silniejsze prosięta, gdyż pozostawienie przy matkach prosiąt słabszych daje im większe szanse przeżycia.

Przy przenoszeniu prosiąt w późniejszym terminie należy pamiętać, że można tylko wymieniać oseski między lochami, ale nie dosadza się nowych, gdyż nie będzie dla nich sutków. Od drugiego dnia po porodzie zaczyna się bowiem zanikanie niewykorzystanych gruczołów sutkowych. Przed dosadzeniem prosiąt należy ocenić, czy locha nie będzie miała problemu z ich wykarmieniem. W związku z tym należy jak najwcześniej rozpocząć dokarmianie prosiąt prestarterami, których na rynku występuje bardzo szeroka gama. Te dobre powinny się cechować obecnością bardzo odżywczego i łatwostrawnego białka, także tego pochodzenia zwierzęcego, co ułatwi przyzwyczajenie do spożywania tylko paszy stałej. Obecność pasz pochodzenia zwierzęcego powinno ograniczać się stopniowo.

Dokarmianie oraz żywienie prosiąt

Cel, jaki jest zakładany przez większość hodowców, to masa prosiąt 7,5-8 kg w dniu odsadzenia, czyli najczęściej w 28. dniu życia. Im większy jest udział w miocie prosiąt o masie ciała poniżej 6 kg, tym więcej problemów występować będzie w okresie poodsadzeniowym. Po pierwsze, stres, następnie: pozbawienie prosiąt składników zawartych w mleku lochy, mała produkcja kwasów żołądkowych i enzymów trawiennych oraz zmniejszona zdolność wchłaniania składników pokarmowych w jelicie cienkim, gdyż układ pokarmowy nie jest dostatecznie rozwinięty i przystosowany do trawienia pasz stałych. Wpływa to na niedostateczne pobieranie wody i paszy, a zapotrzebowanie na składniki pokarmowe prosiąt nie maleje. Dodatkowo zmienia się środowisko utrzymywania.

Warunkiem koniecznym jest zapewnienie optymalnych warunków zoohigienicznych, takich jak: umyta, zdezynfekowana i wysuszona odchowalnia, odpowiednio dogrzana – temperatura powinna wynosić minimum 25°C oraz bardzo dobry dostęp do wody. Odsadzone prosięta powinny być posortowane pod względem masy ciała. Ułatwia to w znaczny sposób dalsze postępowanie i organizację pracy w odchowalni.

W kojcach, oprócz automatów paszowych zamontowanych na stałe, powinno się dostawić dodatkowe, przenośne korytka do dokarmiania. Ich liczba musi dać gwarancję, że każde prosię pobierze paszę w jak najkrótszym czasie po odsadzeniu. Utrudniony dostęp do paszy powoduje zbyt obfite pobranie najsilniejszych sztuk oraz niedostateczne pobranie tych najsłabszych. W efekcie tworzy się grupa prosiąt, które przestają się interesować pobieraniem paszy. W obu przypadkach istnieje wysokie niebezpieczeństwo wystąpienia zaburzeń w przewodzie pokarmowym.