Pasożyty zewnętrzne i wewnętrzne u bydła

Zdecydowanie największą grupą pasożytów wewnętrznych bydła są nicienie – smukłe, obłe, zaokrąglone w przekroju robaki, posiadające specjalne cechy budowy przystosowujące je do pasożytniczego trybu życia. Większość gatunków występujących u bydła jest niewielka, o długości poniżej 3 cm.

Poszczególne odcinki przewodu pokarmowego charakteryzują się odmiennym składem gatunkowym pasożytów:

trawieniec: Ostertagia ostertagi, Trichostrongylus axei, Haemonchus placei,jelito cienkie: Cooperia oncophora, Nematodirus helvetianus, Trichostrongylus colubriformis, Bunostomum phlebotomum, Toxocara vitulorum,jelito grube: Oesophagostomum radiatum, Trichuris.

Proces ostatecznego dojrzewania pasożytów żołądkowo-jelitowych może odbywać się w całości w świetle przewodu pokarmowego, chociaż niektóre gatunki mają szczególne wymagania dotyczące ich rozwoju, a ich larwy mogą podróżować przez organizm, aby dotrzeć do preferowanych przez siebie miejsc, jak np. płuca. Jeden z najczęstszych szlaków migracyjnych nicieni żołądkowo-jelitowych wygląda następująco: larwa migruje do serca poprzez naczynia wątrobowe, żyłę wątrobową i żyłę główną, z serca poprzez tętnicę płucną do płuc, z płuc do tchawicy, z tchawicy na skutek drażnienia jest wykasływana, a następnie ponownie połknięta, po czym trafia do światła jelit. Kolejne etapy wędrówki tych larw mogą powodować różnorakie objawy kliniczne u żywiciela: osłabienie, przejściową gorączkę, chwilowy brak apetytu. Hodowca, nawet jeśli zauważy te delikatne objawy, bardzo rzadko połączy je z inwazją pasożytów. W leczeniu stosuje się iwermektynę lub jej pochodne w iniekcji lub na skórę i benzoimidazole doustnie.

Tasiemczyce (Moniezia benedeni i expansa) są mniejszym problemem w naszym kraju, należy jednak o nich wspomnieć. U młodych zwierząt powodują zmniejszone łaknienie, okresowe wzdęcia, czasem upadki. U bydła dorosłego jedynie spadek produkcji. W leczeniu stosuje się benzoimidazole doustnie.

Parazytozy wywołane przez przywry (Fasciol...