Pasożyty zewnętrzne i wewnętrzne u bydła

Specyficznym pasożytem jest giez bydlęcy. W jego przypadku tylko formy larwalne pasożytują na swoim żywicielu. Formy dorosłe nie posiadają aparatu gębowego, mają uwsteczniony układ pokarmowy i wcale się nie odżywiają. Rozwój pasożyta obejmuje trwającą praktyczne rok wędrówkę, od złożonego na włosie jaja poprzez tkankę podskórną do rdzenia kręgowego i z powrotem do tkanki podskórnej. Zwłaszcza moment obecności pasożyta w kanale kręgowym jest niebezpieczny, ponieważ jego śmierć może spowodować negatywne skutki dla żywiciela. Należy zwrócić na to uwagę w okresie od grudnia do marca. W związku z tym w przypadku zdiagnozowania gzawicy zaleca się odrobaczanie bydła od kwietnia do listopada, mając na uwadze preparaty skutecznie zwalczające między innymi larwy gzów, takie jak eprinomektyna i iwermektyna. Na szczęście owad ten występuje już nielicznie i rzadko pasożytuje na bydle. Widok guzów gza na grzbiecie bydła należy do rzadkości. Głównymi żywicielami gza bydlęcego stały się dzikie przeżuwacze, takie jak: jelenie, łosie, daniele.

Rozpoznanie inwazji pasożytów zewnętrznych nie powinno nastręczać większych trudności. Zmiany skórne są dość charakterystyczne, często gołym okiem można stwierdzić obecność samych pasożytów (wszoły, wszy, kleszcze). W przypadku inwazji świerzbowców potrzebne może być wykonanie badania zeskrobiny skóry i obejrzenie jej pod mikroskopem, aby zróżnicować zmiany z ewentualną grzybicą skóry.

Przy wyborze preparatu, który zostanie zastosowany w przypadku inwazji ektopasożytów u bydła, ważne są dwa kryteria: skuteczność oraz ekonomia stosowania. Poruszając temat ekonomii, na pierwsze miejsce wysuwa się karencja na mleko i tkanki. Tani preparat z karencją na mleko w gruncie rzeczy zawsze okazuje się bardzo drogi w przypadku bydła mlecznego z powodu strat mleka. Z drugiej strony, preparaty z długą karencją na tkanki uniemożliwiają na dłuższy czas sprzedaż bydła rzeźnego. Wybór jest więc pewnego rodzaju kompromisem i powinien być dokonany po p...