Pasożyty zewnętrzne i wewnętrzne u bydła

Pasożyty bydła to duża i różnorodna grupa organizmów. Można podzielić je na pasożyty zewnętrzne (świerzbowce, kleszcze, wszy, wszoły, muchy, gzy, meszki) oraz wewnętrzne (pierwotniaki, przywry, nicienie żołądkowo-jelitowe). Parazytoza może mieć postać kliniczną (wyłysienia, strupy, otarcia, biegunki) oraz podkliniczną (zaburzenia wzrostu, obniżenie wydajności mlecznej, zmniejszone wykorzystanie paszy, osłabienie, zmiana parametrów krwi).

Pasożyty zewnętrzne, takie jak kleszcze, kuczmany czy muchy kąsające, negatywnie wpływają na stan zdrowia swoich żywicieli. Żerują na ich krwi, co może spowodować znaczną jej utratę, a także wtórne zakażenia w miejscach ukąszeń. Inwazje te rzadko powodują ostre objawy kliniczne, ich szkodliwość polega głównie na wywoływaniu dyskomfortu zwierząt. Świąd powoduje odruch drapania, czochrania się, w ten sposób zakłóca i skraca czas, który powinien być przeznaczony na jedzenie i odpoczynek. Ponadto mogą one przenosić cały szereg różnego rodzaju czynników chorobotwórczych, takich jak wirus Schmallenberg czy choroba niebieskiego języka. Poza tym, nawet przy braku objawów klinicznych, istnieją przekonujące dowody na to, że pasożyty zewnętrzne mogą pogarszać płodność oraz wpływać negatywnie na produkcję mleczną i mięsną.

Ekologia oraz patogenność pasożytów zewnętrznych jest ściśle związana z ich zdolnością do przemieszczania się. Niektóre gatunki, takie jak wszoły czy świerzbowce, charakteryzują się stosunkowo niewielką ruchliwością. Zamieszkują one włosy, zewnętrzną warstwę i/lub powierzchnię skóry, odżywiają się tkankami żywiciela lub jego wydzielinami. Sama obecność pasożytów często wywołuje silną reakcję zapalną skóry w miejscu ich bytowania. Skutkiem stanu zapalnego jest intensywny świąd, co pośrednio (poprzez czochranie się, drapanie) prowadzi do dalszego uszkodzenia tkanek. Objawia się to pogorszeniem okrywy włosowej, wypadaniem włosów oraz powstawaniem rozległych uszkodzeń skóry.

Pasożyty zewnętrzne, które posiadają duż...