Biegunki cieląt wywołane przez E. coli

Objawy kliniczne

Najczęściej do zachorowań na tle VTEC dochodzi u cieląt w wieku 2-8 tygodni, a zakażenia mają charakter przewlekły. W przebiegu zakażenia dochodzi do wystąpienia biegunki o różnym nasileniu, od łagodnej wodnistej do silnej i krwawej (ryc. 4, s. 48). Dodatkowo mogą wystąpić objawy ze strony układu nerwowego, jako wynik działania toksyn produkowanych przez szczepy VTEC. Przebieg najczęściej charakteryzuje odwodnienie niewielkiego stopnia, w przeciwieństwie do zakażeń wywołanych szczepami ETEC (5, 6, 7).

Ryc. 4. Krwawa biegunka wywołana przez szczep VTEC; fot. M. Bednarski

Diagnostyka

W przypadku zachorowań należy w pierwszej kolejności zwrócić uwagę na wiek zwierzęcia. Biegunki u cieląt do 3. dnia wskazują na bardzo wysokie prawdopodobieństwo zakażenia szczepami ETEC. Najbardziej wiarygodne wyniki daje badanie mikrobiologiczne, które ma na celu izolację patogennych szczepów E. coli oraz wykluczenie innych przyczyn biegunek, np. na tle Salmonella czy Cryptosporydium.

Do badań mikrobiologicznych pobiera się wymazy kałowe lub próbki kału od chorych i nieleczonych zwierząt. W przypadku wystąpienia upadków cieląt zalecane jest również wykonanie badania sekcyjnego, w trakcie którego należy pobrać wycinki lub wymazy z jelit. W przypadku zakażeń szczepami ETEC brak jest zmian w badaniu makroskopowym i mikroskopowym jelit (zachowana struktura kosmków jelitowych). Diagnozę można postawić w przypadku wyizolowania szczepu E. coli z jelit (zwłaszcza jelit cienkich) oraz gdy u wyizolowanego szczepu potwierdzi się obecność fimbrii lub zdolność danego szczepu do produkcji toksyny STa (11, 16, 19).

Podobny schemat diagnostyczny należy zastosować w przypadku podejrzenia wystąpienia zakażeń szczepami VTEC. Pełne potwierdzenie możliwe jest dzięki izolacji i identyfikacji szczepów VTEC. Dostępne testy komercyjne pozwalają jedynie na identyfikację pałeczek E. coli należących do serogrupy O157. W diagnostyce zakażeń pomocne są również badania histopa...