Zasady bezpiecznej pracy z promieniowaniem rentgenowskim

Promieniowanie rentgenowskie w praktyce weterynaryjnej

Do osób szczególnie narażonych na następstwa promieniowania należy personel kliniki weterynaryjnej – lekarz, technik czy praktykant. Otrzymują oni, powtarzane przez długi czas, niskie dawki promieniowania, co jest uważane za czynnik zwiększający ryzyko uszkodzenia komórek organizmu.

Wynikają z nich następujące obowiązkowe środki ochrony pracowników przed promieniowaniem:

zastosowanie krótszego czasu napromieniowania,

kolimacja wiązki,

akustyczna sygnalizacja włączenia źródła promieniowania oraz wyzwalanej ekspozycji,

świetlna sygnalizacja włączenia aparatu rentgenowskiego,

stała osłona (np. szkło ochronne z ołowiu, drzwi z blachą ołowianą, barytobeton),

odpowiednia wielkość pomieszczenia (większa odległość ścian od źródła promieniowania zmniejsza przyjętą dawkę rozproszoną),

jak największa odległość personelu od źródła promieniowania,

odpowiednie ulokowanie źródła promieniowania w pomieszczeniu: zapewnienie dostępu do pacjenta z co najmniej dwóch stron, odległość ogniska lampy od najbliższej ściany co najmniej 1,5 m,

wykonywanie testów akceptacyjnych przy montażu aparatu RTG, specjalistycznych co 12 miesięcy oraz testów podstawowych urządzenia co miesiąc.

International Commission on Radiological Protection (ICRP) określiła maksymalną dawkę promieniowania przyjętego przez pracownika na 20 mSv w ciągu roku. Wartość ta została określona na podstawie modelu dawek progowych uwzględniającego wyłącznie skutki deterministyczne (4).

Ogół populacji otrzymuje więcej niż 1 mSv w ciągu roku. Wlicza się w to również bardzo niskie dawki promieniowania naturalnego (wytworzonego w przestrzeni kosmicznej lub przez naturalne pierwiastki promieniotwórcze), a także wytwarzanego przez organizm człowieka czy generowanego przez przemysł (3).