Zalecenia dietetyczne w chorobach zapalnych trzustki u psów

Okazało się bowiem, że podawanie karmy, w której od 5 do 10% energii pochodziło z MCT, pozwalało skutecznie kontrolować drgawki u nawet 33% osobników przez ponad 20 dni (6). Dodatkowo w badaniach trwających 90 dni potwierdzono, że dawki zawarte w zakresie od 5 do 15% całkowitej masy MCT w karmie były dobrze tolerowane przez psy i uznano je za bezpieczne (12).

Natomiast wyższe dawki nie są zalecane przede wszystkim ze względu na ich negatywny wpływ na smakowitość. Potwierdzono to w badaniach, w których psy otrzymujące pokarm z dodatkiem od 20 do 25% EM z MCT odmawiały jego spożycia (17). Bardzo istotne doświadczenie opisali również Vecchiato i wsp., którzy stosowali dodatek MCT do diety domowej przygotowanej dla dorosłych psów z chroniczną postacią enteropatii. Ilość MCT stanowiła 10% energii metabolicznej pokarmu (18). U psów otrzymujących wyżej opisaną dietę wykazano wyraźną poprawę stanu zdrowia jelit (ocena w skali CCECAI), pomimo że nie stwierdzono statystycznie istotnych zmian w indeksie dysbiozy czy zawartości kwasów żółciowych w kale (18). Warto jeszcze uzupełnić, że u ludzi z chorobami przewodu pokarmowego bezpieczna dawka MCT nie powinna nigdy przekraczać 60-100 ml/dzień. Zaleca się też, aby była ona podzielona na wszystkie spożywane w ciągu dnia posiłki. I w przypadkach, kiedy wymagane jest długotrwałe stosowanie MCT, zaleca się, aby po 3 tyg. włączyć oleje roślinne, tak aby ograniczyć ryzyko wystąpienia niedoborów niezbędnych kwasów tłuszczowych (14). W przypadku psów będących na niskotłuszczowych i ultraniskotłuszczowych dietach domowych można stosować połączenie MCT z olejem z krokosza lub z olejem rzepakowym, które są bardzo dobrymi źródłami kwasu linolowego (LA) (tab. 1).

Inne rozwiązanie zaproponowano w medycynie człowieka, u pacjentów z OZT i współistniejącymi chorobami stosowano krótkotrwale dożywianie pokarmem z proporcją kwasów LCFA do MCT równą 1:1 (16). Dietetyka człowieka daje również możliwość wykorzystania dodatku MCT nie tylko w chorobach trzustki (przewlekłe zapalenie trzustki, zewnątrzwydzielnicza niewydolność trzustki), ale i w zespole krótkiego jelita, przeciekaniu chłonki na tle choroby nowotworowej, zapalnej czy urazów, jak również w terapii otyłości, chorób układu krążenia, chorobie Alzheimera czy padaczkach (14).