Zwichnięcie rzepki u psów małych ras

Leczenie

Leczenie zwichnięć rzepki jest możliwe jedynie metodą operacyjną. U psów małych ras wskazania do takiego postępowania dotyczą dwóch grup:

szczeniąt ze zwichnięciem 3° i 4° – im wcześniej podejmie się leczenie u tych pacjentów, tym szanse na zapobieżenie przykurczom mięśni i zmianom w tkankach miękkich są większe; optymalnym okresem jest wiek między 3. i 4. miesiącem życia (ryc. 1, s. 82);psów o średniej i dużej masie ciała, zanim pojawią się zmiany wsteczne dotyczące chrząstki stawu oraz bloczka kości udowej;zwierząt niezależnie od wieku, u których obserwuje się kulawiznę.

Wybór metody operacyjnej uzależniony jest od stopnia zwichnięcia rzepki, wieku pacjenta, chorób współtowarzyszących.

Postępowanie operacyjne przy zwichnięciu rzepki jest dwutorowe – zazwyczaj polega na plastyce tkanek miękkich i kostnych. Wyjątkiem jest zwichnięcie rzepki 1°, w którym działania operacyjne wystarczy ograniczyć do plastyki tkanek miękkich. W pozostałych przypadkach wskazana jest kombinacja obu działań. Ze względu na to, że choroba często przybiera charakter obustronny, niektórzy autorzy zalecają operację obustronną w czasie jednego zabiegu (1-8).

Powszechnie stosowane plastyki tkanek miękkich polegają na:

plastyce troczka;plastyce powięzi szerokiej;szwie derotacyjnym rzepkowym i piszczelowym;desmotomii (wycięciu fragmentu torebki stawu) i namarszczeniu torebki stawowej;„uwolnieniu” mięśnia czworogłowego. 

Plastyka troczka po stronie bocznej znajduje zastosowanie przy zwichnięciu rzepki na stronę przyśrodkową, zaś wykorzystanie tej techniki po stronie przyśrodkowej stosowane jest w przypadku zwichnięć na stronę boczną. Bywa skojarzona ze szwem derotacyjnym. Szycie przeciętej torebki polega na założeniu szwów materacowych w dwóch warstwach, w taki sposób, aby piętro pierwsze było skryte pod piętrem drugim. W przypadku zwichnięcia na stronę przyśrodkową brzeg przyrzepkowo przeciętej powięzi przyszywany jest pod powięź po stronie bocznej, chwytaj...