Zespół ponownego odżywienia… czyli dlaczego stwierdzenie „jeśli chory je, to przeżyje” to nie zawsze prawda

Profilaktyka

Do zminimalizowania ryzyka wystąpienia RFS u zwierząt zalecane jest postępowanie oparte na wytycznych z medycyny ludzkiej (2). Pierwszy krok to identyfikacja pacjentów zagrożonych wystąpieniem syndromu; czynniki ryzyka znajdują się na ryc. 2.

Należy mieć na uwadze, że objawy kliniczne RFS nie są charakterystyczne i mogą zostać mylnie przypisane innej jednostce chorobowej. W opisywanym przez Brenner i wsp. przypadku kota ze zdiagnozowanym stłuszczeniem wątroby pojawienie się uszkodzeń oksydacyjnych erytrocytów i anemii po rozpoczęciu ponownego odżywiania uznano za konsekwencje stłuszczenia wątroby, dopiero analiza historii żywienia pacjenta, hipofosfatemia i hipokaliemia doprowadziły do rozpoznania RFS (27). W algorytmie przedstawiono schemat diagnostyki różnicowej przy podejrzeniu RFS.

Uważa się, że w przypadku zagrożonych pacjentów kluczowe jest odpowiednie przygotowanie do rozpoczęcia żywienia przez podanie tiaminy i fosforanów (oraz w razie niedoboru – potasu i magnezu), a także stopniowe zwiększanie kaloryczności diety (14).

Lippo i Byers przedstawili założenia suplementacji elektrolitów w profilaktyce RFS (14). Podstawowym elementem jest uzupełnienie fosforanów i dotyczy to wszystkich pacjentów w grupie ryzyka, niezależnie od stężenia wyjściowego tych jonów. W przypadku znacznej hipofosfatemii zalecana dawka to 0,01-0,06 mmol/kg m.c./h aż do ustąpienia objawów lub do osiągnięcia stężenia fosforu powyżej 2 mg/dL. W przypadku pacjentów z normofosfatemią dawka powinna uwzględniać dzienne zapotrzebowanie, szacowane na 200-400 mg dla kota i 75 mg/kg m.c. dla psa. Nie należy mieszać roztworów zawierających fosforany i wapń, ponieważ może dojść do wytrącenia osadu fosforanu wapnia.

Podawanie po...