Praca pod presją i nad presją – rozmowa z lek. wet. Michałem Dubielem

Zatrzymajmy się na chwilę przy popełnianiu błędów. W zawód chirurga jest wpisane popełnianie błędów, ponieważ dzięki temu stajesz się coraz lepszym specjalistą, a mimo to powiedziałeś, że nie dajesz sobie prawa do błędu.

Błędy lekarskie to jest taki olbrzymi słoń w pokoju. Po pierwsze, na studiach nie ma niemedycznych aspektów naszego zawodu, więc nikt nas nie uczy kompetencji miękkich, które pomagają w radzeniu sobie ze stresem, np. wynikającym z popełnienia błędu. Do tego dochodzi mit wielkich i nieomylnych profesorów, których zdanie jest zawsze ostateczne. Przez to nabieramy poczucia własnej nieomylności i omnipotencji, że musimy wszystko wiedzieć i potrafić zrobić. Patrząc na cały proces edukacji, nie ma tam miejsca na naukę na błędach.

Kolejnym kamyczkiem do ogródka jest krzywdząca rola social mediów, w których widzimy tylko sukcesy. Zamieszczane są tam historie genialnie wyleczonych pacjentów i szczęśliwych klientów. Oglądamy pięknie złożone złamania, pionierskie zabiegi, drukowane tytanowe implanty itd. Patrząc na to, mamy wrażenie, że wszyscy naokoło mają sukcesy, a my tu nagle popełniamy błąd. Był taki okres, kiedy przez pół roku miałem serię samych udanych zabiegów, bez żadnych komplikacji. Pomyślałem wtedy „Wow, jestem już naprawdę dobry”. Jak na zawołanie po kilku dniach jeden, drugi, trzeci pacjent z komplikacjami.

Wtedy dzięki terapii byłem wstanie powiedzieć sobie „Ok, jestem człowiekiem, nie mam sił nadprzyrodzonych, popełniam błędy i nie mam na wszystko wpływu”. Natomiast w dalszym ciągu mam nie do końca przeleczone poczucie nieomylności w kontekście pobierania opłat za leczenie komplikacji. Nie mam problemu z poinformowaniem opiekuna o kosztach zabiegu, ale jeżeli występują komplikacje, to jest to dla mnie ogromna trudność, a przecież w dalszym ciągu jest to moja praca. Kiedy dzwoni do mnie opiekun pacjenta po zabiegu i mówi, że zwierzę się źle czuje, to jest to dla mnie równoznaczne z popełnieniem przeze mnie błędu. Czasami tak je...