Każdy chirurg cieszy się nawet z błahego zabiegu – wywiadu udzielił lek. wet. Jarosław Sałek – ekspert miesiąca chirurgii miękkiej

W obecnym miesiącu skupiamy się na chirurgii miękkiej, stosowanych metodach, technikach, jednostkach chorobowych wymagających leczenia chirurgicznego. Jakie cechy jako lekarz powinien posiadać chirurg, który chce rozwijać swoje umiejętności w zakresie chirurgii miękkiej?

Cech, które powinien posiadać chirurg jest naprawdę wiele. Przede wszystkim musi cały czas się doszkalać, aby korzystać z nowoczesnych metod oraz wiedzieć kiedy nie operować. To są w mojej ocenie dwie najważniejsze rzeczy. W dalszej kolejności należy pamiętać, że prośba o pomoc to nie ujma dla naszych umiejętności. Niestety, wielu chirurgów nie chce prosić o pomoc, co jest dla mnie niezrozumiałe. Wszyscy chirurdzy wiedzą, że każdy zabieg jest inny. Zawsze może się wydarzyć coś nieprzewidzianego, dlatego operator musi wykazywać się umiejętnością opanowania strachu, myśleć poza schematem, ale również być krytycznym wobec siebie. Każdemu zdarzyło się popełnić błąd. Trzeba umieć to dostrzec i nie iść w zaparte z przekonaniem o swojej idealności.

Odwróćmy sytuację. Co w Pana oczach powoduje, że ktoś nie nadaje się na chirurga i powinien szukać innej drogi życiowej?

Zazwyczaj zdarza mi się taką opinię wydać, patrząc na młodych lekarzy, którzy zaczynają swoją pracę. Oczywiście opinia ta zostaje zachowana wyłącznie dla mnie, jako osobista ocena subiektywna. Często reakcja tych osób jest niewspółmierna z sytuacją. Przerażenie w oczach, panika w momencie większego krwawienia w trakcie operacji, stres z powodu bezdechu w momencie, gdy są oni wyłącznie obserwatorami, a nie operatorami. Jeżeli osoba asystująca mi w trakcie zabiegu lub tylko przyglądająca się, opanowuje emocje bez względu na to co się dzieje, to już ma bardzo dobry start jako chirurg. Poza tym większość chirurgów od zawsze wiedziała, że chce „kroić” i zazwyczaj te osoby nauczyły się już dawno jak okiełznać strach.

Sięganie po skalpel jest zazwyczaj koniecznością i decyduje się o nim, gdy wyczerpie się inne możliwości leczenia. Jakie aspekty w Pan ujęciu, w praktyce decydują o tym, że chirurg podejmuje się wykonania zabiegu?

Przede wszystkim, głównym aspektem jest jego sens. Bardzo często spotykamy się z sytuacją, kiedy właściciel nalega na zabieg u zwierzęcia, u którego rokowanie jest złe. W takich przypadkach często sam zabieg sprawi pacjentowi większe cierpienie, a niżeli choroba. Miałem pacjenta z mięsakiem szczęki. Właściciel domagał się co miesiąc znieczulania zwierzęcia i wypalanie guza, bo pies nie może jeść. Samo wypalanie, w pewnym momencie było dla niego zbyt wielką męczarnią. Zazwyczaj takie sytuacje zdarzają się w chirurgii onkologicznej. Patrząc od strony chirurga. Łapiąc za skalpel, musi on być pewny tego, że wykonywany przez niego zabieg ma sens, robi go zgodnie ze swoim sumieniem, wiedzą i świadomością, że przyniesie zwierzęciu duże korzyści. Wykonywanie zabiegu wbrew sobie, zazwyczaj związane jest z dużym ryzykiem komplikacji.

W praktyce, w życiu chirurga jest miejsce na zachowanie właściwego, zdrowego life balace – równowagi między życiem osobistym i pracą? Czy łatwo jest zostawić za sobą wszystko co dzieje się na sali operacyjnej i w gabinecie?

To jest dla mnie największy problem w byciu chirurgiem. Czy łatwo? Zależy dla kogo. Mnie osobiście bardzo trudno jest oddzielić kwestię życia zawodowego i prywatnego. Mimo wyłączonego telefonu, braku dyżuru chirurgicznego i zakończonej pracy, cały czas myślami jestem z pacjentem. Codzienne rozterki czy zrobiło się dobrze, czy pojawią się powikłania. Dużym problemem chirurga jest jego współczucie wobec zwierzęcia. Bardzo często chirurg poświęca swój wolny czas, który może spędzić z rodziną, przyjaciółmi na rzecz psa/kota, który właśnie teraz wymaga interwencji chirurgicznej. Nawet, jeżeli ktoś potrafi rozdzielić te dwa aspekty życia, zawsze zdarzy się sytuacja, w której musi dokonać wyboru.