IRAP sposobem na osteoarthritis?

Jakie inne metody i terapie, prócz IRAP, które mogą być przydatne w chirurgii zwierzęcej, funkcjonują w oparciu o potencjał regeneracyjny krwi pacjenta?

Na pewno wspomniane w artykule osocze bogatopłytkowe (PRP – platelet rich plasma). U ludzi prowadzone są badania nad komórkami macierzystymi pozyskiwanymi z krwi pępowinowej. Pozyskiwane są również komórki macierzyste z krwi obwodowej (PBSC – peripheral blood stem cells) po wcześniejszym przygotowaniu pacjenta (podaniu czynnika stymulującego tworzenie kolonii granulocytów – G-CSF – stymuluje on także mobilizację komórek macierzystych do krwi obwodowej), a wykorzystywane po chemioterapii i radioterapii. Badania nad wpływem G-CFS na mobilizację komórek macierzystych do krwi obwodowej oraz stosowanie przeszczepów allogenicznych PBSC przeprowadzane były na psach już w latach 90., nie znalazłem jednak publikacji opisującej wykorzystanie tej terapii w leczeniu czworonogów.

Czy istnieją, wyjąwszy wzmożony wysiłek fizyczny pacjenta, inne czynniki, które mają wpływ na skuteczność terapii IRAP?

Wiek. Im starsze zwierzę, tym większe ryzyko, że terapia się nie powiedzie. Jednakże stosowałem z powodzeniem ACS u wielu psów powyżej 10. roku życia. Najstarsze – labrador i owczarek niemiecki – miały odpowienio 13,5 roku i 13 lat. Kolejnym czynnikiem limitującym zastosowanie terapii IRAP jest występowanie chorób ogólnoustrojowych, jak np. zespół Cushinga lub choroby dermatologiczne, które leczy się m.in. lekami sterydowymi przeciwzapalnymi. Większość iniekcji dostawowych oraz w okolicę kręgosłupa – w tym wstrzyknięcia zewnątrzoponowe np. przy zespole ogona końskiego – wykonywanych jest w sedacji. Znieczulenie zawsze jest zagrożeniem, szczególnie dla pacjentów geriatrycznych. U takich pacjentów wymagane jest pełne badanie kardiologiczne. Każdy pacjent przed pobraniem krwi w celu przygotowania ACS powinien mieć (na maks. 7 dni przed) pobraną i zbadaną krew – profil ogólny – biochemia i morfologia. Najważniejsze jest praw...