Wgłobienie jelit u psa – czy może nas jeszcze zaskoczyć?

Dyskusja

Wgłobienie jest terminem opisującym przedostanie się fragmentu jelita (część wgłobiona) do światła przylegającego do niego odcinka (część przyjmująca wgłobienie).

Wgłobieniu może ulec każdy odcinek przewodu pokarmowego począwszy od żołądka aż do okrężnicy. Jednakże najczęściej opisywane przypadki dotyczą wgłobień środkowej części jelita cienkiego (jejunum), a także jelita biodrowego do okrężnicy (4). Niedrożność mechaniczna spowodowana wgłobieniem może być całkowita lub częściowa.

Do grupy o podwyższonym ryzyku wystąpienia wgłobienia zalicza się przede wszystkim młode zwierzęta. Ryzyko to związane jest z silnym enteritis, którego przyczynami są infekcja wirusowa i/lub bakteryjna (szczególnie parwowirusowe zapalenie jelit), obecność pasożytów, ciało obce, nieodpowiednie żywienie lub nagła zmiana pokarmu. Również wcześniej wykonany zabieg chirurgiczny i związana z nim niedrożność jelit lub pojawienie się zrostów mogą doprowadzić do powstania wgłobienia. Dodatkowo nie wykazano predylekcji płciowej, a także rasowej u psów i kotów.

Objawy kliniczne towarzyszące wgłobieniu jelit zależą od lokalizacji wgłobionego fragmentu jelita (objawy są nasilone, gdy znajduje się w odcinku proksymalnym), długości części wgłobionej, czasu trwania oraz obecności zrostów i martwicy. U psów najczęściej występują wymioty, biegunka z niewielką ilością krwi, osowienie i brak apetytu. Przewlekłe wgłobienie powoduje mniejsze wymioty i krwawe stolce. Wychudzenie widoczne jest u pacjentów w przypadku przewlekłego procesu.

Wgłobienie powinno się podejrzewać u każdego pacjenta z wymiotami, przewlekłą i niepoddającą się leczeniu biegunką. Należy zwrócić szczególną uwagę na szczenięta, które przeszły parwowirusowe zapalenie jelit. Czasami wyczuwalny jest w badaniu palpacyjnym jamy brzusznej podłużny, twardy t...