Zwichnięcie stawu skroniowo-żuchwowego u kotów

W jamie ustnej należy ocenić wygląd błony śluzowej w tylnej części podniebienia. W wielu przypadkach obecność podbiegnięć krwawych wskazuje lokalizację urazu (ryc. 8, s. 36). Podczas badania pojawia się silny ból w okolicy głowy, zwłaszcza przy próbie otwarcia jamy ustnej. Obok urazów stawów często obecne są dodatkowe urazy trzewioczaszki i uzębienia. Dlatego należy dokładnie klinicznie zbadać jamę ustną i głowę, a następnie przeprowadzić ocenę radiologiczną całego uzębienia oraz okolic stawów skroniowo-żuchwowych. Stosunkowo często zwichnięciu SSŻ towarzyszą: separacja spojenia żuchwy, złamania żuchwy w obszarze kłykcia, ramienia żuchwy lub wyrostka dziobiastego. Czasem objawy wskazujące na zwichnięcie są spowodowane złamaniami żuchwy lub szczęki. Dlatego przed nastawieniem zwichniętego stawu należy dokładnie ocenić radiologicznie uszkodzoną okolicę, wykonując kilka projekcji. Diagnostykę okolicy stawu skroniowo-żuchwowego najlepiej przeprowadzić, wykonując trzy projekcje: boczno-skośną, strzałkową oraz skośno strzałkową (ryc. 9a, b, 10a, b, 11a, b). W projekcji bocznej można ocenić kształt powierzchni stawowej kości skroniowej i kształt kłykcia stawowego, w projekcji pionowej – wzajemne położenie powierzchni stawowych kłykcia i kości skroniowej, zaś w projekcji strzałkowej skośnej dodatkowo oceniamy struktury kostne tworzące powierzchnie stawowe. Dodatkowymi powikłaniami zwichnięcia mogą być uszkodzenia nerwów i naczyń krwionośnych (ryc. 12, s. 38). W odniesieniu do tego pierwszego, wg klasyfikacji Seddona, spotykamy trzy stopnie uszkodzenia nerwów: neurapraxia, czyli zaburzenie odwracalne wskutek ucisku lub rozciągnięcia nerwu bez przerwania ciągłości; axonotmesis – to sytuacja, w której nerw jest nienaruszony, ale przerwane są aksony (takie nerwy mogą się zregenerować); neurotmesis – przerwanie ciągłości nerwu powodujące jego porażenie. W zależności od rozpoznania wykonujemy różne działania naprawcze. Zanim jednak zajmiemy się urazami tkanek twardych, wart...