Leczenie endodontyczne. Część II

Standardowe leczenie kanału korzeniowego

Procesy patologiczne w uszkodzonym zębie prowadzą do wytworzenia ropnia okołowierzchołkowego oraz wierzchołkowej resorpcji korzenia.

Wskazaniem do standardowego leczenia kanału korzeniowego są:

złamanie korony oraz głębokie zmiany próchnicze z obnażeniem miazgi, odbarwienie zęba z martwicą miazgi, starcie zębów z obnażeniem jamy miazgi zębowej, eimplantacja zwichniętego zęba oraz okołowierzchołkowa liza kości.

Istnieją pewne ograniczenia w zastosowaniu standardowego leczenia kanałowego wynikające ze stadium rozwojowego zęba, rodzaju urazu (zakresu zniszczenia zęba), zmian związanych z wiekiem w obrębie kanału zębowego oraz rozległości zmian okołowierzchołkowych/wierzchołkowych (3, 13).

Powodzenie leczenia endodontycznego zależy głównie od jakości oczyszczenia i uformowania kanału korzeniowego. Celem opracowania kanału korzeniowego jest usunięcie wszelkich resztek organicznych i drobnoustrojów oraz ukształtowanie ścian kanału, by można go było następnie dokładnie wypełnić. Kanał powinien mieć postać stopniowo zwężającego się lejkowatego kształtu z najszerszą częścią położoną koronowo oraz najwęższą częścią w odległości 1 mm od wierzchołka korzenia (5).

Leczenie kanału korzeniowego składa się z trzech podstawowych czynności:

wejścia do kanału korzeniowego, czyszczenia i kształtowania, wypełnienia kanału.

Przystępując do leczenia, początkowo poszerzamy wejście do kanału korzenia za pomocą instrumentu rotacyjnego (wiertło różyczkowe, poszerzacz kanałowy). Następnie wprowadzamy miazgociąg, odpowiednio dobrany do wielkości kanału korzenia, porównywalny ze zdjęciem rentgenowskim. Wytworzenie wejścia do kanału w koronie ma na celu uzyskanie dostępu do linii prostej do 1/3 wysokości korzenia od wierzchołka korony i utworzenie stożkowatego otworu. Czynność ta powinna być przeprowadzona zgodnie z zasadami stomatologii zachowawczej, z poprawnie ułożonym wiertłem w kanale korzenia, z wykorzystaniem ostryc...