Skórne reakcje polekowe u psów i kotów

Niepożądaną reakcję polekową może wyzwolić praktycznie każda substancja lecznicza. W przypadku psów są to najczęściej preparaty miejscowe, sulfonamidy (zwłaszcza sulfonamidy potencjonowane trimetoprimem), antybiotyki, pochodne fenotiazyny, lewamizol, dietylkarbamazyna oraz niesterydowe leki przeciwzapalne. U kotów, podobnie jak u psów, reakcje polekowe najczęściej stwierdza się po preparatach o działaniu miejscowym, po sulfonamidach i po antybiotykach (takich jak penicyliny, cefalosporyny).

Rzeczywistą częstotliwość występowania zmian polekowych u małych zwierząt trudno jednoznacznie ocenić, jednak szacuje się, że stanowią one 1-2% przypadków dermatologicznych (3).

Skórne reakcje polekowe odznaczają się bardzo dużym polimorfizmem klinicznym. U części pacjentów przyjmują one łagodną, ograniczoną formę (np. zmiany zapalne w kanale słuchowym po podaniu preparatu otologicznego). Bywają jednak sytuacje, że zagrażają one bezpośrednio życiu zwierzęcia (śmiertelne przypadki jałowego neutrofilowego zapalenia skóry − choroby podobnej do zespołu Sweeta u ludzi – występującej u psów leczonych karprofenem).

Definicje

Zgodnie z definicją WHO niepożądana reakcja polekowa to każde niezamierzone, szkodliwe działanie leku, do którego doszło, mimo że lek został podany w dawce terapeutycznej i zgodnie ze wskazaniami. Niepożądane reakcje polekowe mogą być również wynikiem niekorzystnej interakcji dwóch lub większej liczby aktywnych farmakologicznie substancji.

Skórny niepożądany odczyn polekowy to niepożądana reakcja polekowa objawiająca się przede wszystkim zmianami skórnymi (2, 3).

Patogeneza

Do niepożądanych skórnych odczynów polekowych może dojść po miejscowym, doustnym lub parenteralnym podaniu określonego leku.

Skórne odczyny polekowe można podzielić na (1) nieimmunologiczne i (2)&nbs...