Rehabilitacja po zabiegu resekcji główki kości udowej
Terapia ruchowa
Celem terapii ruchowej jest jak najszybsze przywrócenie fizjologicznych ruchów zwierzęcia, animując je do poprawnego stosowania kończyny lub kończyn operowanych, co pozwoli na odciążenie innych struktur, które musiały niwelować skutki choroby. Innym istotnym celem terapii ruchowej jest zwiększenie masy i siły mięśni miedniczych, które będą rekompensować brak stawu lub stawów biodrowych. Do terapii ruchowej zaliczamy przede wszystkim ćwiczenia biernego zakresu ruchu (ROM – range of motion), aktywne oraz hydroterapię.
Ćwiczenia bierne zakresu ruchu, tzn. bez udziału skurczu mięśni, przeprowadza się już bezpośrednio po operacji. Ich zadaniem jest zachowanie naturalnego zakresu ruchu stawów. Intensywność ćwiczeń zależy od indywidualnego stanu zwierzęcia i obejmuje stawy wszystkich kończyn (operowanych i nieoperowanych). Staw zostaje najpierw powoli zgięty i następnie wyprostowany – czynność powtarzamy 10-30 razy.
Nie należy zapominać o ruchach rotacyjnych, odwodzeniu i przywodzeniu (naturalnie w stawach, które są do tego przystosowane). Ćwiczenia bierne operowanego stawu biodrowego wykonujemy ze szczególną ostrożnością, tak aby nie przekroczyć granicy bólu pacjenta.
Przy czym należy pamiętać, że staw ten nie osiągnie pierwotnego zakresu ruchu. Przede wszystkim ruch prostowania będzie ograniczony.
Program ćwiczeń aktywnych jest uzależniony od wielu czynników, a do najważniejszych należą:
- wybór właściwych ćwiczeń,
- regularne dopasowanie ich stopnia trudności uwzględniające liczbę powtórzeń i czas wykonywania,
- motywacja zwierzęcia,
- motywacja właściciela do regularnego przeprowadzenia ćwiczeń poza gabinetem.
Pierwsze ćwiczenia zostają przeprowadzane już w gabinecie lekarskim bezpośrednio po przebudzeniu. Pies zostaje animowany do przybrania pozycji stojącej w celu szybkiej poprawy przewodnictwa nerwowo-mięśniowego, pobudzenia procesów regeneracji tkanek, wzrostu siły mięśni oraz poprawy percepcji bodźców zewnętrznych. Aby pomóc psu w utrzymaniu tej pozycji i również w poruszaniu się, w pierwszym okresie pooperacyjnym, możemy zastosować ręcznik, którym podtrzymujemy zwierzę w czasie ruchu.
W tym celu mamy też do dyspozycji profesjonalne akcesoria, takie jak temblaki czy uprzęże rehabilitacyjne. Do pierwszych ćwiczeń aktywnych przeprowadzanych po operacji należą krótkie spacery na smyczy. W okresie pooperacyjnym spacery powinny być krótkie, ale za to częstsze. Od 5. tygodnia po operacji zwiększamy powoli intensywność spacerów.
Po około dwóch tygodniach po operacji pacjent jest w stanie rozpocząć wykonywanie ćwiczeń aktywnych, zaczynając od najprostszych wariantów, których intensywność zwiększamy zgonie z możliwościami pacjenta.
Przykłady ćwiczeń aktywnych wzmacniających mięśnie miednicze to:
- ćwiczenia izometryczne,
- zmiany pozycji: ćwiczenie stój – siad – wstań, stój – połóż się – wstań,
- taniec – pies porusza się, stojąc pionowo na kończynach dolnych,
- ćwiczenia koordynacyjne na trampolinie, poduszce sensomotorycznej, piłce fitnessowej lub wałku terapeutycznym, materacu – wraz z balansowaniem tułowia oraz manualnym odciążaniem jednej kończyny (przez jej podniesienie),
- ćwiczenia cavaletti, tory przeszkód.
Efektywną metodą terapii ruchowej są treningi hydroterapeutyczne na bieżni wodnej, wykorzystującej naturalne właściwości wody, takie jak: wyporność, ciśnienie hydrostatyczne, gęstość i lepkość. Bieżnia pozwala na pełną kontrolę szybkości oraz intensywności ćwiczeń, wpływa na rozwój masy mięśniowej, stopniowego rozciągnięcia mięśni, stymulacji nerwowo-mięśniowej. Plan treningowy na bieżni wodnej obejmuje parametry, takie jak: wysokość wody, prędkość, kąt ustawienia bieżni, czas trwania treningu oraz czynniki zwiększające intensywność, takie jak przeciwprąd, które wpływają na wzrost siły, koordynacji i wydolności pacjenta.
Ogólne parametry terapii na bieżni wodnej, które należy każdorazowo dopasować do stanu pacjenta:
- początek rozpoczęcia treningu: około 2 dni po usunięciu szwów;
- poziom wody: na wysokości stawu biodrowego;
- prędkość: należy dopasować do możliwości pacjenta, tak aby jego ruchy były harmonijne;
- częstotliwość treningów: w pierwszej fazie 2 razy w tygodniu, po około 6 tygodniach – raz w tygodniu.
Mogą zainteresować Cię również
Znajdź swoją kategorię
2640 praktycznych artykułów - 324 ekspertów - 22 kategorii tematycznych
Weterynaria w Terenie
Niezakaźne przyczyny chorób kończyn u świń
Problem kulawizn u loch Kulawizny u loch są, tuż po problemach w rozrodzie, najważniejszą przyczyną brakowań loch z dalszej hodowli. Najwięcej przypadków obserwuje się w okresie od odsadzenia do momentu porodu. Bardzo często schorzenia kończyn są rejestrowane u pierwiastek lub u loch po drugim porodzie, a więc w okresie, kiedy wchodzą one w najbardziej wydajny […]
Posocznica cieląt wywołana przez E. coli. Kolisepticemia
Zapobieganie W przypadku zachorowań na kolisepticemię należy brać pod uwagę przede wszystkim dwa czynniki: niski poziom immunoglobulin w surowicy krwi oraz system odchowu cieląt sprzyjający zakażeniom patogennymi szczepami E. coli (14, 17, 18). Wiele czynników ma wpływ na transfer immunoglobulin siarowych. Jednak najważniejszą rolę odgrywają czas, w jakim zostanie podana siara po urodzeniu, oraz ilość […]
Niezakaźne przyczyny chorób kończyn u świń
Problem kulawizn u loch Kulawizny u loch są, tuż po problemach w rozrodzie, najważniejszą przyczyną brakowań loch z dalszej hodowli. Najwięcej przypadków obserwuje się w okresie od odsadzenia do momentu porodu. Bardzo często schorzenia kończyn są rejestrowane u pierwiastek lub u loch po drugim porodzie, a więc w okresie, kiedy wchodzą one w najbardziej wydajny […]
Kiedy warto zlecić rozmaz krwi u koni?
Po drugie, w rozmazie możliwe jest postawienie podejrzenia aglutynacji erytrocytów, sugerującej immunohemolityczne tło niedokrwistości – IMHA (ryc. 3). Weryfikacja występowania aglutynacji następuje w teście aglutynacji szkiełkowej. Niedokrwistości immunohemolitycznej może także towarzyszyć obecność sferocytów (choć rzadko spotykana u koni). W przypadku hemolizy na tle uszkodzeń oksydacyjnych erytrocytów (np. w przypadku zatruć liśćmi czerwonego klonu lub DMSO) […]
Wskazówki na wypadek widocznego niepowodzenia terapii antybiotykowej. Kryteria skutecznej terapii oraz kluczowe pytania jako 5 kroków drzewa analitycznego
Czynniki powiązane z użyciem antybiotyku w terapii: Czy wybór antybiotyku opierał się na badaniach klinicznych i dodatkowych (diagnoza, antybiogram)? Sprawdź odpowiedź na pytanie 3. Farmakokinetyka/farmakodynamika wybranego antybiotyku? Koncentracja i czas działania antybiotyku w zakażonej tkance a efektywność w stosunku do czynnika bakteryjnego wywołującego chorobę (spektrum działania antybiotyku, wrażliwość z antybiogramu – odpowiedzi na pytanie 3.). […]
Czarno na białym – mastitis okiem praktyka – rozmowa z dr. n. wet. Sebastianem Smulskim
Rozmowa z dr. n. wet. Sebastianem Smulskim, pracownikiem Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu, specjalistą w dziedzinie profilaktyki i leczenia mastitis u krów, który w swoich badaniach zgłębia tematykę zapalenia gruczołu mlekowego u bydła, zarówno w aspekcie naukowym, jak i praktycznym. Większość zapaleń gruczołu mlekowego ma etiologię bakteryjną. Dlaczego, pomimo rozwoju mikrobiologii, medycyny weterynaryjnej i prowadzonych badań, […]
XVIII FORUM ZOOTECHNICZNO-WETERYNARYJNE: NOWE HORYZONTY W ROZRODZIE ZWIERZĄT
Na Uniwersytecie Przyrodniczym w Poznaniu w dniach 18-19 kwietnia br. odbyło się XVIII Forum Zootechniczno-Weterynaryjne pod hasłem „Rozród zwierząt w dobie selekcji genomowej”. To wydarzenie zgromadziło liczne grono lekarzy weterynarii oraz hodowców, by omówić najnowsze osiągnięcia w dziedzinie hodowli i rozrodu zwierząt. Organizacja Forum była wspólnym przedsięwzięciem Poznańskiego Koła Polskiego Towarzystwa Zootechnicznego, Wielkopolskiego Oddziału Polskiego […]