Przełyk Barretta u psów i kotów

Rozpoznanie

Ostateczne rozpoznanie przełyku Barretta opiera się na podstawie dwóch kryteriów: obrazu endoskopowego przełyku oraz ocenie histopatologicznej pobranych podczas endoskopii wycinków błony śluzowej przełyku (7, 14, 17, 19, 20, 23).

W prawidłowym przełyku połączenie pomiędzy nabłonkiem wielowarstwowym płaskim a nabłonkiem jednowarstwowym cylindrycznym ze względu na swój wygląd (ząbkowana powierzchnia) nazywane jest linią „Z” (ryc. 1). W obrazie endoskopowym jest ona bardzo łatwo rozpoznawana z powodu różnic w zabarwieniu nabłonków: nabłonek wielowarstwowy płaski ma barwę bladoróżową, natomiast nabłonek jednowarstwowy cylindryczny jest ciemnoróżowy. W przypadku przełyku Barretta linia nabłonka jednowarstwowego cylindrycznego przesuwa się dogłowowo i może mieć kształt języków lub może obejmować cały obwód przełyku lub i jedno i drugie (ryc. 2 i 3). Obecnie w ocenie endoskopowej przełyku Barretta stosowana jest klasyfikacja, która uwzględnia występowanie zmian dotyczących pełnego obwodu przełyku (C) oraz ich maksymalną długość (M). Biorąc pod uwagę maksymalny zasięg zmienionego nabłonka, wyróżnia się trzy formy przełyku Barretta: ultrakrótkosegmentowy (długość zmian poniżej 1 cm), krótkosegmentowy (długość zmian od 1 do 3 cm) oraz długosegmentowy (długość zmian powyżej 3 cm) (6, 7, 11, 13, 14, 15, 20, 21). Jednak nie zawsze podczas standardowej ezofagoskopii przełyk Barretta można łatwo rozpoznać. Ma to miejsce zwłaszcza przy ultrakrótkosegmentowym przełyku Barretta. W przypadku trudności w rozpoznaniu można zastosować niestandardowe techniki endoskopowe, które umożliwiają lepszą diagnostykę tej choroby.

Zaliczamy do nich:

endoskopię powiększającą – polega na zastosowaniu specjalnych soczewek umożliwiających powiększenie nawet 200-krotne wybranego obszaru błony śluzowej (zmniejszenie pola widzenia), co pozwala na ocenę struktur o średnicy 10-71 µm;endoskopię o podwyższonej rozdzielczości – umożliwia oglądanie obrazu w wysokiej rozdzielczości...