Postępowanie w nagłych przypadkach – zatrucie – pierwsza pomoc

Gdy dojdzie do zatrucia

W wypadku zatruć dosyć sporym problemem bywają dwa czynniki:

• czujność oraz świadomość właściciela,
• czas działania substancji toksycznej.

W odniesieniu do pierwszego czynnika trzeba podkreślić, że znaczna część opiekunów pozbawiona jest podstawowej wiedzy dotyczącej substancji niebezpiecznych dla zdrowia i życia zwierząt (rozkładanie trutek w ogrodzie, garażu, trzymanie środków ślimakobójczych, trutek na gryzonie, środków żrących w łatwo dostępnych miejscach). Co gorsza, duży procent psów mieszkających w domach z ogrodem spędza czas na zewnątrz bez nadzoru, przez co realnym zagrożeniem stają się rozłożone trutki, nawozy dla roślin, ewentualne zatrute jedzenie wrzucone przez płot.

Pozbawiając zwierzę kontroli w momencie zjedzenia substancji toksycznej, na samym początku zostaje ono postawione w trudnej sytuacji, gdyż właściciel zorientuje się o chorobie dopiero, gdy będą widoczne objawy.

Okres wystąpienia wyraźnych objawów zatrucia zależy od rodzaju spożytej trucizny. Tutaj w najtrudniejszej sytuacji są zwierzęta, które zjadły kumaryny (i jej pochodne – antykoagulanty), czas uwalniania trucizny to około dwa tygodnie od podania, mniej więcej dopiero w tym czasie właściciel może zaobserwować objawy skłaniające go do wizyty u lekarza weterynarii. Jednakże w wypadku każdej trucizny liczy się czas – im dłużej substancje toksyczne działają w organizmie, tym mniejsze szanse mamy na powodzenie leczenia lub tym większe szkody w organizmie pozostaną.

W momencie gdy właściciel kontaktuje się telefonicznie z zakładem leczniczym, informując o możliwości zatrucia, recepcjonista prowadzący rozmowę powinien zebrać wywiad oraz odpowiednio poinstruować opiekuna.

Technik weterynarii powinien uzyskać takie informacje, jak:

• obecnie występujące objawy,
• czas występowania objawów.
• czy właściciel widział moment zjadania trucizny, przyczynę zatrucia, opakowanie środka chemicznego,
• czas, jaki upłynął od spożycia,
• świadomość zwierzęcia,
• ewentualność wystąpienia ran na ciele (w wypadku środków żrących, chemicznych, farb).

Wskazówki udzielane przez technika weterynarii/recepcjonistę będą zależne od stanu, w jakim znajduje się zwierzę, oraz czasu, jaki upłynął od zjedzenia substancji toksycznej do wystąpienia objawów. Ważne jest, aby opiekun zabezpieczył opakowanie po trutce, ewentualnie wymiociny, kał. Jedną z najkorzystniejszych sytuacji jest moment, gdy zwierzę w obecności opiekuna zjadło truciznę, a właściciel niezwłocznie kontaktuje się z zakładem leczniczym (niestety życie pokazuje, że nieraz takie sytuacje są bagatelizowane bądź niezauważone przez opiekuna).