Postępowanie terapeutyczne w przypadku fobii dźwiękowej u psów

Kryteria diagnostyczne fobii dźwiękowej

Kryteria diagnostyczne fobii dźwiękowej to:

głęboka, niestopniowana, ekstremalna reakcja na działanie dźwięku objawiająca się unikaniem, ucieczką, lękiem i pobudzeniem układu współczulnego,niektóre osobniki mogą reagować zamieraniem w bezruchu, brakiem reakcji na inne bodźce stymulujące (7),występowanie innych niespecyficznych objawów, takich jak:
popuszczanie moczu,
oddawanie kału,
ślinienie się,
gryzienie przedmiotów
dyszenie,
bieganie, nieustanne krążenie,
drżenie,
wokalizacja (skomlenie, szczekanie, warczenie, wycie),
unikanie, ucieczka,
wymioty,
biegunka,
rozszerzone źrenice.

W procesie klinicznej oceny fobii należy wziąć pod uwagę:

liczbę i nasilenie bodźców wywołujących reakcje paniczne,reakcje psa na działanie zwiastunów,czas, w jakim pies się uspokaja po zaprzestaniu działania bodźca,stopień, w jakim reakcje psa upośledzają jego normalne funkcjonowanie.

W terapii fobii dźwiękowej kluczowe jest połączenie działań mających na celu wyleczenie fobii wraz z łagodzeniem jej objawów.

Terapia fobii dźwiękowej składa się z wielu elementów, których łączne zastosowanie zwiększa jej efektywność.

Elementy terapii fobii dźwiękowej

Wprowadzenie zmian w środowisku życia psa, mających na celu zmniejszenie oddziaływania bodźców, to np.:

zapewnienie psu bezpiecznej kryjówki – może być to rodzaj budy z grubymi wyciszonymi ścianami ustawionej w rogu pomieszczenia, do którego pies zwykle ucieka przy działaniu bodźców dźwiękowych, lub miejsca w szafie, w której pies zwykle się chowa,zainstalowanie żaluzji wyciszających w oknach,włączenie urządzenia emitującego biały szum,zastosowanie słuchawek na uszy dla psa.