Posocznica jako uogólniona reakcja zapalna

Leczenie posocznicy

W najcięższych przypadkach zespołu uogólnionej reakcji zapalnej spowodowanego zakażeniem najskuteczniejszą metodą terapii jest wyeliminowanie źródła infekcji z zastosowaniem antybiotyków czy odpowiednich procedur chirurgicznych. W niektórych przypadkach dodatkowo korzystnie wpływa podanie immunoglobulin (3).

Wczesne stwierdzenie sepsy pozwala wdrożyć postępowanie pozwalające zachować homeostazę organizmu, chroniąc przed nieodwracalnymi uszkodzeniami narządów oraz śmiercią (9). Poznanie udziału cytokin w reakcji zapalnej stanowi podstawę poszukiwania „złotego środka” terapeutycznego w leczeniu posocznicy. Podejmuje się próby modyfikacji wytwarzania cytokin przez organizm najczęściej poprzez podawanie pacjentom leków przeciwzapalnych (3).

Czynnikiem, który najsilniej pobudza produkcję cytokin zapalnych, są endotoksyny bakterii Gram-ujemnych. Ponieważ mogą być one uwalniane z uszkodzonych działaniem antybiotyku komórek bakteryjnych, bywa, że po antybiotykoterapii u pacjentów z posocznicą rozwija się endotoksemia poantybiotykowa. Aby jej zapobiec lub zminimalizować jej skutki, dobór chemioterapeutyku powinien być odpowiednio, indywidualnie dopasowany do pacjenta.

W badaniach doświadczalnych podejmuje się próby hamowania aktywności endotoksyn bakteryjnych poprzez stosowanie: białek wiążących endotoksyny (LPS binding proteins), poliklonalnych lub monoklonalnych przeciwciał anty-LPS czy zastosowanie przeciwciał przeciw CD14 uniemożliwiające aktywację komórek immunologicznych przez endotoksyny. Tego rodzaju terapia nie jest wprowadzona powszechnie do leczenia i mogłaby być skuteczna, gdyby została wdrożona w bardzo wczesnym, jeszcze bezobjawowym, okresie endotoksemii (27).

Obok neutralizacji czynników aktywujących cytokiny kolejny nacisk kładzie się na hamowanie produkcji cytokin przez monocyty i makrofagi oraz ich inaktywację we krwi. Niektóre leki, jak: glikokortykosterydy, inhibitory cyklo- i lipooksygenazy (np. ibuprofen), prosta...