Pierwsza pomoc w nagłych sytuacjach. Hipotermia i odmrożenia

Artykuł stanowi wstęp do problemu i zostanie rozwinięty w kolejnych numerach. Hipotermia jest stanem niezwykle niebezpiecznym, a rokowania są zależne od tego, na jakim poziomie utrzymuje się temperatura ciała.

Ratownictwo weterynaryjne to temat, który jest coraz prężniej rozwijany. Wzbudza szerokie zainteresowanie w środowisku właścicieli oraz hodowców zwierząt rasowych. W wielu miejscach w Polsce lekarze wychodzą naprzeciw potrzebom społeczeństwa, poprzez organizację kursów pierwszej pomocy bądź pokazów pierwszej pomocy w poszczególnych rejonach Polski. Jednak zanim zaczniemy uczyć właścicieli, sami powinniśmy pamiętać o szczegółach i zasadach działań. Pojęcie „pierwsza pomoc” jest dosyć szerokie, jednak można spróbować je sprecyzować.

Okoliczności stanu nagłego mogą być różne, począwszy od zdarzeń losowych, urazów komunikacyjnych, zatruć, a skończywszy na udarach cieplnych, podtopieniach itd. Reasumując – stan nagły dotyczy sytuacji, gdy zagrożone jest życie pacjenta, a brak podjęcia czynności ratunkowych może doprowadzić do śmierci. Sposób działania będzie się nieco różnił w zależności od zdarzenia, przyczyny i stanu pacjenta. Niemniej jednak należy się trzymać pewnego schematu procedur, zwłaszcza w sytuacji, gdy toczy się walka o życie pacjenta, a czas ma szczególne znaczenie. Nie ma miejsca na emocje, istotne jest zachowanie zimnej krwi. Bywa to często trudne, zwłaszcza gdy w gabinecie towarzyszy właściciel zwierzęcia, dla którego sytuacja jest stresująca.

W takich okolicznościach dobrym rozwiązaniem jest przejście z opiekunem do drugiego gabinetu. Takie działanie pozwala na podwójną korzyść. Po pierwsze – ograniczamy napiętą atmosferę, po drugie – wychodząc z właścicielem do innego pomieszczenia, mamy szansę zarówno na opanowanie jego emocji, jak i uzyskanie informacji o zdarzeniu. Jednak na takie rozwiązanie możemy sobie pozwolić tylko w sytuacji, kiedy zespół pracujący w gabinecie składa się z kilku osób i posiada kilka pomieszczeń do działania. Wtedy istnieje możliwość podziału obowiązków, tak, aby jedna, dwie osoby zajęły się opiekunem, starając się go uspokoić oraz uzyskać wyczerpujące informacje o zdarzeniu, a pozostali zadbali o pacjenta. W czasie, w którym technik zajmuje się właścicielem, pozostała część zespołu powinna podjąć czynności polegające na ocenie stanu pacjenta.

Na ocenę tę składają się:

• stan świadomości,
• reakcja źrenic na światło,
• liczba i jakość tętna,
• charakter i liczba oddechów,
• kolor błon śluzowych,
• lokalizacja zmian,
• ciągłość skóry,
• deformacja i uszkodzenia kończyn czy głowy.