Sezonowość inwazji pasożytów wewnętrznych psów a profilaktyka przeciwpasożytnicza

Do grupy C i D zalicza się psy wychodzące na zewnątrz bez dozoru, a tym samym mogące polować, zjeść padlinę lub inne surowe mięso. Są to zwierzęta szczególnie narażone na inwazje tasiemców (grupa D – zwierzęta przebywające na endemicznych rejonach występowania Echinococcus multilocularis) poprzez kontakt z tkankami żywicieli pośrednich. Obie grupy zaleca się odrobaczać od czterech do 12 razy w roku, w zależności od analizy ryzyka. Niestety w tych przypadkach nawet regularne badanie kału nie jest w stanie prawidłowo ocenić statusu parazytologicznego psów, ponieważ tasiemczyce należą do jednych z największych wyzwań diagnostycznych. O ile wykrywanie nematodoz badaniami kału jest zadowalające (detekcja jaj w zależności od modyfikacji metody i gatunku nicienia na poziomie 36-96,5%), o tyle w przypadku tasiemców z powodu unikatowej budowy układu rozrodczego metody koproskopowe (flotacja/dekantacja) dają znaczny odsetek wyników fałszywie negatywnych. W przypadku najczęściej występujących tasiemców psowatych z rodzajów Taenia, Dipylidium, Mesocestoides czy Echinococcus do środowiska wydalane są nie jaja, a człony maciczne, które w kale osobników zarażonych pojawiają nieregularnie, przez co badania kału często nie odzwierciedlają faktycznego stanu inwazjologicznego zwierząt. Kolejną parazytozą, na którą szczególnie narażone są psy z grup C i D, są robaczyce płuc wywoływane przez przedstawicieli nadrodziny Metastrongyloidea. Do inwazji dochodzi przez zjedzenie żywiciela pośredniego – ślimaka lub żywiciela paratenicznego – zwierzęcia ślimakożernego. W ciągu ostatnich lat obserwuje się stały wzrost zarażeń zarówno angiostrongylozą, jak i krenosomozą u psów w Europie. W profilaktyce obu inwazji należy jednak uwzględnić znaczne wahania sezonowe i regionalne prewalencji, wynikające z lokalnych uwarunkowań mikroklimatycznych, liczebność żywicieli pośrednich i paratenicznych (7).