Inwazje przywr u zwierząt mięsożernych

Chorobotwórczość

Występująca u psów i kotów postać jelitowa inwazji wywoływana obecnością dorosłych przywr w jelicie cienkim dość rzadko powoduje objawy kliniczne, a w większości przypadków u dorosłych zwierząt przebiega bezobjawowo. Przy intensywnych inwazjach obserwuje się nieżytowe zapalenie jelit oraz ogólną intoksykację organizmu spowodowaną negatywnym oddziaływaniem metabolitów pasożytów na narządy wewnętrzne, w tym wątrobę i nerki. U młodych psów odnotowano przypadki alariozy, której towarzyszyły objawy utraty apetytu i wymioty. W okresie prepatentnym inwazji u zwierząt towarzyszących mogą wystąpić również objawy związane z układem oddechowym spowodowane migracją młodocianych przywr i mechanicznym uszkodzeniem tkanki płucnej. Podobne objawy towarzyszą wędrówce mezocerkarii, obserwowanej u żywicieli paratenicznych, które mogą prowadzić do krwotoków płucnych (4, 5).

Diagnostyka

Ważnym elementem w diagnostyce inwazji alariozy u psów i kotów jest dokładnie przeprowadzony wywiad. W rozmowie z właścicielem zwierzęcia powinno się szczegółowo ustalić informacje dotyczące żywienia i sposobu hodowli.

Należy pamiętać, że do zarażenia tym pasożytem dochodzi poprzez zjedzenie żywicieli pośrednich drugich lub żywicieli paratenicznych z inwazyjnymi mezocerkariami.

O inwazję powinny być podejrzane te osobniki, które polują lub mają sposobność samodzielnego przebywania w środowisku naturalnym w okolicy zbiorników wodnych. Przyżyciowe rozpoznanie inwazji Alaria spp. u żywicieli ostatecznych opiera się na mikroskopowym badaniu próbek kału. Ze względu na znaczne wymiary (100-120 x 65-80 μm) i ciężar jaj zalecaną metodą jest metoda sedymentacji. Charakterystyczne owalne, brązowe jaja, mają na jednym z biegunów słabo zarysowane wieczko, w momencie wydalania do środowiska są całkowicie wypełnione materiałem zapasowym i zygotą w postaci widocznych ziarnistości (ryc. 4). Biorąc pod uwagę małe rozmiary dorosłych przywr, w badaniu pośmiertnym zaleca się badanie tre...