Inwazje przedstawicieli Capillariidae u mięsożernych

Kapilarioza wątroby

To inwazja wywoływana przez Capillaria hepatica (syn. Calodium hepaticum), nicienie polikseniczne mogące pasożytować na wielu niespokrewnionych ze sobą gatunkach żywicieli, ale ogólnie uważa się, że gryzonie takie jak szczury są najbardziej typowymi żywicielami. Inwazja występuje również u wolno żyjących i domowych zwierząt mięsożernych (np. lisów, psów, kotów), ponadto opisana została także u: zajęczaków, świń, naczelnych oraz ludzi. Wśród zwierząt towarzyszących inwazję częściej stwierdza się u kotów wychodzących i polujących niż u psów, ze względu na sposób zarażenia inwazja właściwie wykluczona jest u zwierząt niewychodzących, spożywających wyłącznie komercyjne karmy. Przypadki zakażeń odnotowano na wszystkich zamieszkałych kontynentach (8, 12, 14).

C. hepatica ma prosty cykl rozwojowy, w którym udział może brać tylko jeden żywiciel ostateczny, jednak często w rozwoju występuje dwóch żywicieli. Dorosłe postaci lokalizują się w miąższu wątroby. Średnia długość samców to 37 mm, a samic – 70 mm. Jaja o średnich wymiarach 50-59 x 28-33 µm (ryc. 9) składane są w parenchymie tkanki wątrobowej i nie mogą zostać wydalone z kałem żywiciela, pozostają więc uwięzione, dopóki zwierzę nie umrze lub, co bardziej prawdopodobne, zostanie zjedzone przez drapieżnika lub padlinożercę.

Jaja połknięte przez drapieżnika lub padlinożercę są nieinwazyjne, dlatego są wydalane z kałem do środowiska, gdzie dopiero następuje ich rozwój, który zajmuje w zależności od warunków od 6 tygodni do 5 miesięcy. Do zarażenia dochodzi po przypadkowym połknięciu inwazyjnych jaj z larwą L1. Pod wpływem niskiego pH w przewodzie pokarmowym żywiciela następuje klucie się larw, które następnie w ciągu 3-4 dni penetrują ścianę jelita i migrują żyłą wrotną do miąższu wątroby, tu w okresie 3-4 tygodni dojrzewają do postaci dorosłych, zamykając cykl. Schemat rozwoju C. hepatica przedstawia ryc. 10.

Wydaje się, że większość przypadków klinicznych kapilariozy wątrobowej prz...