Otitis externa – nawracający problem. Przypadek kliniczny

Głównymi objawami zapalenia zewnętrznego kanału słuchowego zauważanymi przez właściciela są:

potrząsanie głową, świąd okolicy małżowiny usznej oraz wtórne samouszkodzenia skóry, nieprzyjemny zapach oraz bolesność.

Z punku widzenia klinicznego – duża ilość ciemnej wydzieliny lub ropa, nadżerki oraz rozpulchnienie skóry w zewnętrznym kanale słuchowym, krwiaki małżowiny usznej oraz trudności w przeprowadzeniu badania otoskopowego ze względu na obecność wydzieliny i ból.

W prawidłowym leczeniu konieczne są: postawienie prawidłowego rozpoznania – problemu podstawowego, identyfikacja patogenów oraz wprowadzenie odpowiedniego leczenia. W przypadku obecności biofilmu stosowanie antybiotyków może okazać się nieskuteczne, dlatego ważne jest, aby uprzednio zniszczyć jego strukturę. Najczęściej stosowanymi substancjami czynnymi są jonofory, takie jak monenzyna i narazyna, adjuwanty antybakteryjne – N-acetylocysteina i Tris-EDTA.

Zaleca się zastosowanie tych substancji na kilkadziesiąt minut przed podaniem preparatu z antybiotykiem w celu zwiększenia skuteczności leczenia poprzez rozpuszczenie i częściowe uśnięcie nadmiernej ilości wydzieliny, uszkodzenie ściany komórkowej bakterii oraz ustalenie pH w zewnętrznym kanale słuchowym (w przypadku bakterii pożądane jest pH lekko zasadowe ok. 8). Tris-EDTA nie jest ototoksyczny i wykazuje działanie synergistyczne z: fluorochinolonami, gentamycyną, neomycyną i chlorheksydyną. N-acetylocysteina posiada właściwości mukolityczne, jest skuteczna w usuwaniu i zapobieganiu powstawania biofilmu.

Zastosowanie konkretnego leku powinno zostać dobrane na podstawie obrazu cytologicznego wymazu z zewnętrznego kanału słuchowego – możliwe są trzy warianty:

obecność wyłącznie bakterii (ziarniaki lub pałeczki lub infekcja mieszana), obecność wyłącznie drożdżaków oraz infekcja mieszana (bakterie i drożdżaki).

Należy zwrócić uwagę na fakt, że w obu uszach infekcja może przebiegać z obecnością innych patogenów, dlatego na...