Opieka anestezjologiczna nad pacjentem kardiologicznym – cz. I

Premedykacja i indukcja

Premedykacja jest to farmakologiczne uspokojenie pacjenta. Leki stosowane w premedykacji należą do grup uspokajająco-nasennych, przeciw­drgawkowych lub przeciwbólowych. Dzięki ich zastosowaniu (np. [deks]medetomidyna, fentanyl, butorfanol, buprenorfina, midazolam, diazepam) reakcje motoryczne pacjentów zostają osłabione, chociaż niektóre leki, np. midazolam, diazepam, mogą prowadzić do przejściowej ekscytacji zwierzęcia.

Leki w premedykacji można podać domięśniowo lub dożylnie. Jeżeli kaniula dożylna nie została wcześniej założona, to po uspokojeniu farmakologicznym pacjenta należy założyć wenflon (najczęściej wprowadzenie do znieczulenia następuje właśnie tą drogą). Przed podaniem leków sprawdza się drożność kaniuli dożylnej, przepłukując ją roztworem soli fizjologicznej. Leki do indukcji dożylnej (np. propofol, etomidat) podaje się powoli. U pacjentów kardiologicznych nie przeprowadza się indukcji wziewnej, a wprowadzenie do znieczulenia drogą domięśniową wykonujemy u pacjentów agresywnych i niespokojnych.

Przed wprowadzeniem do znieczulenia ogólnego pacjentów powinno się poddać preoksygenacji z koncentratora tlenowego lub z butli.

Intubacja

Po zniesieniu odruchu połykania przystępuje się do zaintubowania pacjenta. Do zadań technika weterynarii należy przygotowanie zastawu do intubacji. Rurkę do intubacji można dobrać poprzez omacywanie tchawicy, określenie szerokości jej światła lub określenie średnicy, zmierzenie przestrzeni pomiędzy nozdrzami pacjenta i dobór rurki o tym samym wymiarze lub orientacyjnie wg masy ciała. Warto jednak mieć przygotowane rurki w trzech rozmiarach, jedną pasującą oraz dwie dodatkowe – o większej i o mniejszej średnicy.

Technika intubacji wymaga wprawy oraz właściwego przygotowania pacjenta. Technik weterynarii powinien zadbać o prawidłową pozycję pacjenta – na mostku, z uniesioną głową i wyprostowaną szyją (jama ustna oraz tchawica stanowią linię prostą). Podczas intubowania można się spotkać z utrudnieniami ze strony pacjenta, takimi jak: skurcz krtani, ograniczone rozwarcie jamy ustnej, obecność guzów, ropni w jamie ustnej bądź w gardle. Intubację można sobie ułatwić poprzez włożenie do rurki intubacyjnej prowadnicy – przy tym należy uważać, by nie uszkodzić tkanek, nie spowodować krwawienia lub też zniszczenia chrząstek krtani.