Nadmierna wokalizacja. Cz. II. Diagnostyka i skuteczne łączenie terapii behawioralnej z farmakologią - Vetkompleksowo – serwis dla lekarzy weterynarii

Nadmierna wokalizacja. Cz. II. Diagnostyka i skuteczne łączenie terapii behawioralnej z farmakologią

Zaburzenia poznawacze

W miarę postępujących zmian zwyrodnieniowych w ośrodkowym układzie nerwowym pogarszają się zdolności poznawcze zwierzęcia. Objawy kliniczne pojawiają się zwykle u kilkunastoletnich pacjentów. Psom zdarza się szczekać bez żadnego dającego się ustalić bodźca wyzwalającego, bez skupienia się na konkretnym obiekcie, niejako „w przestrzeń”. Wokalizacja jest rytmiczna i monotonna.

Zachowanie to może być szczególnie uciążliwe, jeżeli jednocześnie dochodzi do zaburzenia cyklu dobowego i zwierzę przesypia całe dnie, a jest aktywne w nocy i wtedy najwięcej szczeka. Podłożem zaburzeń zachowania jest w tym przypadku choroba somatyczna, zawsze więc wskazane jest leczenie wspomagające pracę mózgu i osłaniające komórki nerwowe. Terapia behawioralna polega na stymulowaniu starego psa przez dawanie mu okazji do eksploracji nowych miejsc na spacerach oraz koncentrowaniu go na pracy – wykonywaniu znanych mu poleceń za nagrodę, uczeniu nowych prostych zadań metodą kształtowania.

Próg trudności powinien być niski, aby przy upośledzeniu zdolności poznawczych nie spowodować frustracji, pies powinien mieć jednak możliwość rozwiązania prostych problemów. Przydatne są też „łamigłówki”, z których zwierzę samo uczy się wydobywać smakołyki. Oprócz zaspokojenia potrzeby działania i współpracy z opiekunem osiągamy również przeniesienie aktywności psa na godziny dzienne, dzięki czemu lepiej przesypia noce.

Podsumowanie

Z przedstawionych w obu częściach artykułu najczęstszych mechanizmów mogących prowadzić do nadmiernej wokalizacji widać, jak wiele może mieć ona przyczyn i co za tym idzie – jak różne postępowanie potrzebne jest w zależności od natury problemu. Klucz do znalezienia skutecznej terapii stanowi szczegółowy wywiad i postawienie właściwego rozpoznania. Jeżeli terapia nie przynosi oczekiwanej poprawy, należy ponownie przyjrzeć się liście rozpoznań różnicowych i zastanowić się, czy do problemu nie przyczyniają się dodatkowo nieuwzględnione wcześniej czynniki.

dr n. wet. Joanna Iracka
Medycyna Behawioralna Zwierząt
www.vet.pol.pl

Znajdź swoją kategorię

2609 praktycznych artykułów - 324 ekspertów - 22 kategorii tematycznych

Weterynaria w Terenie

Poznaj nasze serwisy

Nasze strony wykorzystują pliki cookies. Korzystanie z naszych stron internetowych bez zmiany ustawień przeglądarki dotyczących plików cookies oznacza, że zgadzacie się Państwo na umieszczenie ich w Państwa urządzeniu końcowym. Więcej szczegółów w Polityce prywatności.