Nadczynność tarczycy u kotów – praktyczne podejście do diagnostyki i metod leczenia

Nadczynność tarczycy jest jedną z najczęściej spotykanych endokrynopatii u kotów. Chudy pacjent w starszym wieku, z niską masą mięśniową, zaniedbaną okrywą włosową i drażliwym temperamentem łatwo nasuwa myśl o tej chorobie. W wywiadzie właściciele często opisują zwiększony apetyt i paradoksalną utratę masy ciała, a w badaniu klinicznym stwierdza się palpacyjnie wole. Postawienie diagnozy u takiego pacjenta jest proste i szybkie – ale czy zawsze dokładne? Zanim wyciągniemy pochopne wnioski, należy rozważyć istnienie innej choroby „podszywającej się” pod hipertyroidyzm czy choroby współtowarzyszącej. U starszych kotów są to najczęściej cukrzyca, przewlekła choroba nerek oraz IBD. Ważne jest, by mieć to w pamięci podczas oceny rutynowych badań krwi, będących zazwyczaj pierwszym krokiem diagnostycznym.

Diagnostyka

Nadczynność tarczycy diagnozujemy za pomocą dwóch zasadniczych elementów:

objawów klinicznych: stwierdzonych podczas wywiadu oraz badania klinicznego; one stawiają podejrzenie nadczynności tarczycy;wyników badań laboratoryjnych i dodatkowych: tT4, fT4, TSH, biochemia krwi, hematologia, testy funkcjonalne, scyntygrafia; testy te ostatecznie potwierdzają diagnozę.

Wywiad

Istotne informacje zebrane w wywiadzie to polifagia z jednoczesną utratą masy ciała, polidypsja, poliuria, wokalizacja, zwiększona aktywność, agresywność i nerwowość, zaprzestanie pielęgnacji okrywy włosowej a także biegunka i wymioty. Zebranie tych informacji jest proste – właściciele zauważają zmiany i chcą nam o nich powiedzieć. Czasem jednak zwiększona aktywność zwierzęcia lub utrata masy ciała przy wcześniejszym jej nadmiarze cieszy właścicieli, dając im fałszywe poczucie świetnej kondycji pupila.

Powiedzą wtedy, że ich kot jest pełen energii i w wyśmienitej formie, my zaś nie zarejestrujemy tego ja...